0000023

158

Konstrukcje wsporcze obudowy ścian i dachu hali

Rysunek 4.19. Schematy konstrukcji wysokich ścian podłużnych (opis w tekście): 1 - słup główny. 2 - fundament słupa głównego. 3 - rygiel ścienny. 4 - słup pośredni. 5 - fundament słupa pośredniego, 6 - stężenie połaciowe podłużne. 7- rygiel dachowy. 8 -stężenie hamowne belki podsuwnicowcj, 9- belka podsuwnicowa. 10- tężnik ściany podłużnej, 11 - wieszak

niewrażliwa na pękanie. Zadaniem tężnika wiatrowego (lub hamownego suwnicy) jest między innymi przekazanie oddziaływania poziomego (od wiatru) z pośrednich słupów ściany na słupy główne układu poprzecznego.

Gdy jest możliwe pionowe przemieszczanie się osłony ściennej względem jej konstrukcji wsporczej (np. jeśli połączenia płyt osłonowych z ryglami ściennymi nic wykluczają takich przemieszczeń), projektuje się kratowe belki podwali nowe (rys. 4.20c-i-i). Belka taka składa się z rygli 2 (które pełnią rolę pasów kratownicy), dodatkowych słupków międzyryglowych 3 i skośnych ściągów 4. Jeśli występują duże obciążenia pionowe (np. od ciężaru okien), kratowa belka pod-walinowa umożliwia zaprojektowanie rygli o oszczędnych przekrojach poprzecznych. Skośne wykratowania podwal i nowej belki kratowej projektuje się jako pręty rozciągane (w postaci ściągów). Ich konstrukcja jest identyczna jak w przypadku stężeń płatwi (por. rys. 4.9 i 4.10).

Blachy fałdowe i kasety ścienne połączone ze szkieletem nośnym ścian stalowymi łącznikami czynią z takich ustrojów tarcze samostateczne. Są one zdolne przenosić duże obciążenia pionowe i wówczas stężenia cięgnowe układu słupowo--ryglowcgo ścian podłużnych są zbyteczne. Ściany takie nie powinny być jednak poddane działaniu obciążeń pochodzących od suwnic i ścian szczytowych.