przemieszczenie odłamów, uzależnione od kierunku, siły urazu i stanu napię mięśni. Rozróżnia się przemieszczenia odłamów kostnych: boczne, kątowe i ( rotowe. Urazy z mechanizmu zgięciowego i skrętnego powodują złama: skośne i spiralne, trudne do nastawienia i utrzymania przy leczeniu zacl wawczym (np. w gipsie). Złamania ze zgnieceniem występują w kościach zbuc wanych z istoty gąbczastej; są to trzony kręgów oraz nasady kości długi< Oddzielną grupę stanowią złamania z pociągania przez mięśnie, np. najj skurcz mięśnia trójgłowego ramienia powoduje złamanie wyrostka łokciowej W złamaniach zamkniętych odłamy kostne nie kontaktują się ze środom skiem zewnętrznym, zaś w złamaniach otwartych z powodu uszkodzenia skó i mięśni dochodzi do pierwotnego zakażenia złamania, co może znacznie zab rzać gojenie.
W zależności od siły i rozległości urazu dochodzi do izolowanych lub mnogi* uszkodzeń stawu, kości, torebki stawowej, więzadei, naczyń, nerwów itp.
Najcięższym rodzajem uszkodzenia stawu jest zwichnięcie pociągające za sol uszkodzenie tkanek decydujących o stabilności i czynności stawu. Lżejs uszkodzenia miękkich tkanek stawów noszą nazwę skręceń.
Skręcenia są to pourazowe uszkodzenia torebki stawowej, najczęściej z ura: pośredniego, i dotyczą wszystkich warstw torebki. W zależności od siły ura:
Hyc. 17. Zwichnięcie stawu ramiennego. Ryc. 18. Zwichnięcie stawu lokcioweg
wyróżniamy: skręcenia lekkie, średnie, ciężkie. Silniejsze urazy, zdecydowani niszczące aparat torebkowo-więzadłowy, prowadzą do zwichnięć stawów, czy do całkowitej trwałej lub chwilowej utraty łączności powierzchni stawowycł Zwichnięcia, podobnie jak złamania, dzieli się na: zamknięte i otwarte. Częst występujące powikłania polegają na uszkodzeniu nemów i naczyń. Zwichnięci występuje często razem ze złamaniem stawowym, utrudniając leczenie.
w leczeniu podstawowym ogólnymi zasadami dla powyższych urazów są:
1) nastawienie złamania, zwichnięcia zachowawcze lub operacyjne,
2) odpowiednio długie unieruchomienie,
3) usprawnianie lecznicze.
Józef Czopik
Fizykoterapia jest to leczenie za pomocą ciepła, zimna, światła, w'ody, dektryczności oraz bodźców mechanicznych. Zabiegi te mają szerokie zastosowanie w leczeniu następstw uszkodzeń narządu ruchu ze względu na skuteczność działania.
Miejscowe zastosowanie ciepła powoduje przekrwienie czynne tkanek, rozszerzenie naczyń chłonnych, a także zmiany ciśnienia w łożysku tętniczo-żylnym oraz między płynem komórkowym a przestrzeniami międzykomórkowymi. Wynikiem tego jest zmniejszenie napięcia mięśni, a przez to łagodzenie bólu oraz ważne dla gojenia przyspieszenie wchłaniania wysięku i krwiaka.
27