4
przemieszczenie odłamów, uzależnione od kierunku, siły urazu i stanu napii mięśni. Rozróżnia się przemieszczenia odłamów kostnych: boczne, kątowe i ot rotowe. Urazy z mechanizmu zgięciowego i skrętnego powodują złamań skośne i spiralne, trudne do nastawienia i utrzymania przy leczeniu zaćh wawczym (np. w gipsie). Złamania ze zgnieceniem występują w kościach zbud wanych z istoty gąbczastej; są to trzony kręgów oraz nasady kości długie Oddzielną grupę stanowią złamania z pociągania przez mięśnie, np. na; skurcz mięśnia trójgłowego ramienia powoduje złamanie wyrostka łokcioweg W złamaniach zamkniętych odłamy kostne nie kontaktują się ze środou skiem zewnętrznym, zaś w złamaniach otwartych z powodu uszkodzenia skó i mięśni dochodzi do pierwotnego zakażenia złamania, co może znacznie zab rzać gojenie.
W zależności od siły i rozległości urazu dochodzi do izolowanych lub mnogie uszkodzeń stawu, kości, torebki stawowej, więzadel, naczyń, nerwów itp.
Najcięższym rodzajem uszkodzenia stawu jest zwichnięcie pociągające za sol uszkodzenie tkanek decydujących o stabilności i czynności stawu. Lżejsi uszkodzenia miękkich tkanek stawów noszą nazwę skręceń.
Skręcenia są to pourazowe uszkodzenia torebki stawowej, najczęściej z uraz pośredniego, i dotyczą wszystkich warstw torebki. W zależności od siły uraz
Kyc. 17. Zwichnięcie stawu ramiennego. Ryc. IX. Zwichnięcie stawu łokciowego
wyróżniamy: skręcenia lekkie, średnie, ciężkie. Silniejsze urazy, zdecydowani niszczące aparat torebkowo-więzadłowy, prowadzą do zwichnięć stawów', czyi do całkowitej trwałej lub chwilowej utraty łączności powierzchni stawowych Zwichnięcia, podobnie jak złamania, dzieli się na: zamknięte i otwarte. Często występujące powikłania polegają na uszkodzeniu nerwmw i naczyń. Zwichnięci występuje często razem ze złamaniem stawowym, utrudniając leczenie.
W leczeniu podstawowym ogólnymi zasadami dla powyższych urazów są:
1) nastawienie złamania, zwichnięcia zachowawcze lub operacyjne,
2) odpowiednio długie unieruchomienie,
3) usprawnianie lecznicze.
Józef Czopik
Fizykoterapia jest to leczenie za pomocą ciepła, zimna, światła, wody, dektryczności oraz bodźców mechanicznych. Zabiegi te mają szerokie zastosowanie w leczeniu następstw uszkodzeń narządu ruchu ze względu na skuteczność działania.
Miejscowe zastosowanie ciepła powoduje przekrwienie czynne tkanek, rozszerzenie naczyń chłonnych, a także zmiany ciśnienia w łożysku tętniczo-żylnym oraz między płynem komórkowym a przestrzeniami międzykomórkowymi. Wynikiem tego jest zmniejszenie napięcia mięśni, a przez to łagodzenie bólu oraz ważne dla gojenia przyspieszenie wchłaniania wysięku i krwiaka.
27