100&35

Są cl Por gro. kr&ouHca trojańskiego

Obitcowałai mieć skarby wielkie I te* pod mocą swoją ludzie wszelkie.

Usłuchaj mię, mój miły królewicze.

A raczy skłonić ku mnie swoje oblicze Nie obiecująć nauk szkolnych Ani teśe mądrości dobrowolnych.

Nie obiecująć państwa świata tego Ani teś przechodzących skarbów jego.

Jesteś stadła królewskiego mr i bogactwa ku stanu dostatecznego.

Mass ojtca Jeszcze iywego.

Który tobie zostawi państwa świata tego.

Jesteś w naukach znamienity,

W rozumie swoim obfity.

Nie potrze bać mądrości niebieskiej Ani teże tajemnośd ziemskiej.

Bo się w tym starzy ludzie kochają,

A młodzieńcy o to nic nie dbają.

Racz posłuchać teraz obietnice mojej,

■ Która się nie sprzeciwi młodości twojej.

Obiecująć cudności świata tego I teś wszytkę rozkosz jego.

Obfitość obiecująć cudnych panien,

Z którymi będziesz miał wesołą noc i dzień.

Z nimi będziesz miewał wesołe tańce.

Piszczki, skrzypki i wesołe gędżce.

Obiecująć niewieście śmieszki,

A potem ich będziesz trząsł mieszki.

Przyrzekam ci dziewek młodych miłość " I ich wszytkę powolność.

A przez to na milszy królewicze,

Nad insze wszystki naślachetniejszy panicze.

Jeśli zeznasz mnie być piękniejszą,

A I tych panien znamienitszą,

Dun ci aa tonę panią czarnobrwią.

Miedzy greckimi królewnami śliczniejszą,

Której Helena rzeka ją,

A jej aię cudności królowie domagają,

Z którą będziesz miał rozmaite słodkie śniadanie

- f. . I . . . . , . . .... . ^ ■ |

Jui nie oddalaj, me miłe aierduszko,

Harz mi to dać złote Jabłuszko.

p«ry>. odpowiadano panlo) Winni, M« cudnUJmaJ prsyaadaa I podają

Acz, ma miła Wenus, znałaś mit człowieka smutnego.

Już mię dziś oglądaj wesołego.

Chodziłem po polu za owcami.

Teraz już znamienity miedzy bogi i boginiami.

Bóg nawyszy mnie królewica objawił,

A sędzią ku rozsądzeniu nudności waszej postawił.

By mi to bóg raczył sam użyczyć,

"• A ten sąd raczył sam sprawić.

Boć jest sąd barzo trudny,

A w mej głowie dla rozeznania bogiń nieudatny. Rozumiałem w sobie cnotę i mądrość.

Od turniej Pallady wielką roztropność.

Ubaczam obietnicę od paniej Junony,

Z której bych mógł mieć wszytki króle i pany. Wysławiam sobie od pa niej Wenery dar wielki.

Iż mogę mieć żonę wielkiej cudności.

Ach, mój miły boże wszechmogący,

*■ Cóż mam teraz czynić, człowiek wątpiący?

Wiem, iże miedzy ludźmi nauka jest bano znamienita I ku królewskiemu stanu mądrość pożyteczna.

Nie mniej cześć królewska,

Srzebro, złoto i chwała ziemska.

A wszakoż rozkosz miłości

Nie ma być opuszczona dla wielkiej lubości.

Cóż tedy uczynię ja, sędzia,

Gdy mię każdy prośbą i obietnicą zwycięża?

0    wielką cnotę mało dbam,

“ Bom przed tym był pastyrzem wezwań.

1    cóż mi do boskich rzeczy Albo do ziemskich tajemności,

Gdyż my, (z] ludzi śmiertelnych,

Nie możem uznać aż do skonania ich.

A potem, kiedy pomrzćmy.

Nie wiemy, gdzie się dostanimy.

I co mi są królestwa tego świata insze.

Gdy moje królestwo jest mi milsze.

............ .

*** Nad którą nie jest mi milera żadna inna.

Żądam cielesnej lubości 1 też od panien wielkiej miłości.