12 (66)

poziom kulturowy.

ujmuje sposoby strukturallzacji przestrzeni wynikające z przejawów kultury. Przejawiająsię one jako:

Przestrzeń stała, urządzona w sposób niekoniecznie nieruchomy, to jeden z podstawowych sposobów organizowania czynności jednostek I grup. Zawiera ona tak materialne formy, jak i wewnętrznie utrwalone przez człowieka zasady, które rządzą jego poruszaniem się i zachowaniem.

Budynki są jednym z wyrazów stałego, urządzonego wzorca. Są one ukształtowane i rozmieszczone zgodnie z wewnętrznie istniejącymi wzorcami kulturowymi. Zasady rozplanowania wsi, miast, krajobrazu nie wynikają z przypadku, lecz p~*ą»«ją za wzorcami zmieniającymi się wraz z czasem I kulturą.

Mac Luhan zauważy!, że nowoczesny człowiek dąży do określenia i zamknię-cia przestrzeni, do oddzielenia funkcji, podczas gdy pierwotny człowiek przyjmował swe funkcje jako sposób uczestniczenia w boskiej sile i dopóty mieszkał w okrągłych domach, dopóki nie osiedlu się na stale i nie wyspecjalizował. Zauważył, że prosto-kątne mieszkanie jest rzeczywistym ograniczeniem przestrzeni wzrokowej, podczas gdy okrągłe było tytko ograniczeniem przestrzeni dotykowej.

Przestrzeń częściowo bądź względnie stała jest urządzona zmiennie za pomocą mebli i ruchomych przegród, tworzących ruchome podziały. Dzięki temu przestrzeń dla poszczególnych czynności jest różnie kształtowana i w trakcie nich zmieniana.

Różne kultury różnie ją urządzają niezależnie od rodzaju czynności. Japończycy ustawiają meble pośrodku, w kulturze zachodniej ustawia sieje pod ścianami.

Przestrzeń niestała, niesformai izowana to przestrzeń dynamiczna, przestrzeń międzyludzkiego porozumiewania się w różnych przestrzeniach, w różnych sytuacjach.

Hall wyróżnił cztery wielkości odległości między ludźmi. Każda wielkość ma fazę bliższą I dalszą.

Demografia i społeczno -kulturowe uwarunkowania gospodami przestrzennej