141

141

Jeżeli łączone elementy są przedstawione w przekroju jako powierzchnie zaczernione, to w miejscu połączenia należy pozostawić prześwit (rys. 5.8e).

W widoku równoległym do warstwy spoiwa rysuje się tylko widoczne krawędzie części łączonych (rys. 5.8d, e).

W przypadku gdy połączenie jest wykonane na ograniczonym obszarze stykających się części, odcinek połączenia należy zaznaczyć bardzo grubą linią ciągłą (rys. 5.8b), a wydzieloną powierzchnię ograniczyć cienką linią ciągłą (rys. 5.8e).

Wyróżnienie na rysunku pewnego obszaru przedmiotu cienkimi liniami ciągłymi wskazuje z reguły na to, że występuje tam pewna wspólna cecha. Zapis taki wywodzi się z zasady stosowanej podczas uproszczonego rysowania powtarzających się kształtów przedmiotu.

Na jednym z rzutów połączenie lutowane lub klejone należy opisać za pomocą oznaczenia graficznego (rys. 5.8c, f).

Znak połączenia wykreśla się linią grubą symetrycznie względem linii odniesienia (rys. 5.8b, d, e). Natomiast gdy zachodzi konieczność przekazania dodatkowych informacji - np. oznaczenie ciągłości połączenia na całym obwodzie złącza (rys. 5.8a), zaznaczonego analogicznie do podobnej informacji w połączeniach spawanych (tabl. 5.2, poz.5), lub określenie rodzaju spoiwa - to wtedy znak graficzny umieszcza się nad półką linii odniesienia.

Rodzaj spoiwa należy zapisać nad półką linii odniesienia lub w wymaganiach technicznych. Wówczas odsyłacz do punktu tych wymagań umieszcza się nad półką linii odniesienia

5.5. Gwinty i połączenia gwintowe

Gwint jest powierzchnią zwojową powstałą podczas ruchu śrubowego okresowo zmiennej linii falistej lub łamanej, leżącej w płaszczyźnie osiowej walca lub stożka. Gwint jest zatem zbiorem występów o stałym przekroju, równomiernie rozmieszczonych na powierzchni bocznej walca lub stożka. Takie ukształtowanie powierzchni pozwala na uproszcznie zapisu jej postaci konstrukcyjnej, zgodnie z ogólnymi zasadami stosowanymi podczas uproszczonego rysowania powtarzających się kształtów przedmiotu.

Gwint na rysunku technicznym przedstawia się w sposób dokładny tylko w szczególnych przypadkach, np. na rysunkach poglądowych przeznaczonych do celów szkoleniowych. Kosztem dużej pracochłonności zyskuje się wówczas bardzo czytelną wizualizację postaci konstrukcyjnej.