14

—    A dlaczego nikł nic przynosi własnych płyt?

—    Bo zaraz je porysuje adapter.

—    W mojej byłej szkole dziewczyny zawsze przynosiły swoje płyty.

—    Słuchaj stara, gdybym ja przyniosła moje płyty, zakonnice dostałyby zawału serca!

—    Czemu?

—    Moje płyty są cholernie szalone. Johnny mi je wybiera.

—    Dlaczego mu na to pozwalasz?

—    Dlatego, że ma dobry gust — odszczeknęła Colettc. — Wic wszystko o płytach, a ja chcę wiedzieć wszystko o wszystkim;

—    Ja też.

—    Wcale, że nic.

—    Tak.

—    Wcale nic, przynajmniej nic tak do końca

—    A jakie masz płyty?

—    No... mam Scx Pistołs... — Colette zawiesiła głos w oczekiwaniu na piorunujący efekt.

I otrzymała go. Zaczerwieniłam się. —Jesteś pewna, że naprawdę jest taki zespół?

—    Czyjestem pewna? Boże! Skąd ty się urwałaś?

—    W porządku, kogo jeszcze?

—    Mam lana Dury.

—    Słyszałam o nim.

—    No jasne. Obudi mnie i kochaj sif ze mnq, la la la! — Colette zafałszowała. — Wyprostuj trochf plecy, a ja obejmę tu'oje ciało z tylu... Chciałabyś, żebym ci tak zrobiła?

—    Nie wygłupiaj się — odpowiedziałam. Rękami dotykała moich kolan. Bardzo mi się to podobało. Ale bałam się, że wróci Colm albo że zauważy któraś z dziewczyn.

Jedna z dziewczyn z ostatniej klasy nadzorowała uprzątanie rzeczy z biurek. Potem wszystkie picrwszoklasistki podbiegły do adaptera. Colette taksowała je spojrzeniem.

—    Ta ruda ma ładne nogi — orzekła. — Założę się, że puści coś Gilberta 0’Sulllvana.

Rudzielec trzymał igłę adaptera i próbował trafić we właściwe miejsce płyty. Ktoś ją szturchnął i ze złości wystawiła konłuszckjęzyka.

—    Nic powinna się tak przejmować — stwierdziła Colette.

Piosenka zaczęła lecieć w połowie pierwszej zwrotki. Gilbert

0’Sullivan śpiewał: Jesteś niegrzeczna, kochanie. Boże, jaka ta piosenka była stara. W mojej dawnej szkole wyśmialiby ją. A plcrwszokla-[ sistki wykonywały do niej jakiś specjalny taniec. Strasznie głupi. Dwa kroki i zmiana stron. Powtarzały to tak długo, aż skończyła się płyta.

^: O rany! Naprawdę wyglądały jak kucyki w cyrku. Ich twarze zdradzały

? najwyższy koncentrację i powagę.

— Jesteś niegrzeczna, kocłianic — krzyczały głośniej niż Gilbert ()’Sullivan. który zatonął w morzu dziewczęcych głosów.

Trish podeszła do nas.

— Colm wróciła — powiedziała przygnębiona.

Colette ściągnęła wtedy gumkę z włosów Trish, które rozsypały się jej na ramionach. I to była prawdziwa Trish. Miała bardzo ładne włosy. Nic były tak jasne jak Colette, ale strasznie symetryczne. Po zdjęciu gumki na plecach leżały posłusznie trzy czarne pasma. I to nic dlatego, że była czyściochem. Miała zawsze pognieciony mundurek i opadnięte skarpetki. Poza tym miała prawie zawsze brudne paznokcie.

— Czy twoje włosy naturalnie się tak układają? — spytałam wy-ciągając rękę, żeby ich dotknąć. Myślałam, że może w ten sposób uda mi się odkryć jej sekret.

— Okropne, prawda? Proste jak druty. Kiedy byłam mała. moja mama zawsze torturowała mnie lokówką, ale nigdy nic to nie dawało... — Trish zaczęła nawijać sobie kosmyk włosów na palec.

— Uważaj, żeby cię Colm nic zobaczyła — przypomniała Colette i udając glos zakonnicy dodała: — Zabierz rękę od włosów. Pozbądź się tego strasznego nawyku. To bardzo zła oznaka charakteru, oznaka osoby zmiennej. Tak jak mężczyzna, który unika patrzenia w oczy.

Po tych słowach Colette ruszyła w stronę parkietu i zaczęła podnosić do góry ręce i nogi tak. Jakby była kukiełką.

— O Boże, mam nadzieję, że nic jej nic będzie — rzuciłam cicho do Trish.

— Komu? Colette? — zaśmiała się. — O nią się nic martw. Jej na pewno nic nie będzie. O nią się nic martw — powtórzyła jakby się chciała sama upewnić.

— A jaki jest jej brat?

— Johnny?

— Tak.