17 (95)

okruchem, tam owocem, nagle skrzydłem zatrzepoce widząc oku uchylone i odfruwa w tamtą stronę.

—    Jakie szczęście! Ach, swoboda! Widok drzewa sił mi dodał, gałęzi siądę sobie i z tych ozdób się oskrobię.

Nie trudźże się, Elemelku! Bo już inni z chęcią wielką, z przyjer nością i ochotą piórka twoje czyszczą oto.

Miły stryjek Hulajdusza krótkim dziobem żwawo rusza. Jego żon Hulajnoga i córeczka Olaboga wróbelkowe skubią nóżki i zdziobuj z nich okruszki. Trafi się też w szarych piórkach i pomarańczoy skórka!

—    Ale świetne! Mniam! Pyszności! Pięknie kuzyn nas ugości] Może by tak co niedzielę?

—    Nie, dziękuję! — rzekł wróbelek.