30,31 (2)

Opowiadanie to można dowolnie zmieniać, skracać albo wydłużać, można włączyć do niego inne osoby z charakterystycznymi dla nich ruchami i tak dalej. Może być to również zupełnie inna historia - w zależności od wieku i potrzeb członków grupy. W każdym przypadku ważne jest tylko to, aby opowiadaniu towarzyszyły różne ruchy, które na zmianę umożliwiają napięcie i rozluźnienie całego ciała.

Klucze

Wszyscy uczestnicy siedzą lub stoją w kole. Jedna osoba znajduje się wewnątrz i chodzi z pękiem kluczy w dłoni. Po pewnym czasie podaje ona rękę dowolnemu uczestnikowi i wędrują dalej we dwoje. Ten drugi uczestnik po pewnym czasie wciąga następną osobę do koła i tak dalej, aż powstanie długi wąż. W pewnym momencie pierwszy uczestnik upuszcza niespodziewanie pęk kluczy. Wszyscy muszą teraz znowu znaleźć sobie miejsce w kole. Ten, kto pozostanie bez miejsca, otrzymuje pęk kluczy i zabawa zaczyna się od początku.

Polowanie

Prowadzący musi przed rozpoczęciem zabawy przygotować po dwie karty z nazwami zwierząt dla każdego uczestnika. Teraz wszyscy otrzymują po jednej kartcie. Po włączeniu muzyki z kasety albo na komendę prowadzącego uczestnicy zaczynaj biegać po całym pomieszczeniu i wymieniają się kartami. Jeśli muzyka nagle zostanie wyłączona albo prowadzący poda ustalony wcześniej sygnał, każdy patrzy na swoją kartę i czyta, jakiego zwierzęcia nazwa jest na niej zapisana. Następnie naśladując głos tego zwierzęcia, próbuje znaleźć drugie zwierzę tego samego gatunku.

Zabawa ta stwarza możliwość odreagowania werbalnego i moto-rycznego niepokoju - nie tylko dzieciom.

I Wmieszane z poplątanym

Uczestnicy siedzą w kole. Jeden z nich zostaje wybrany prowadzącym. Kilka osób wysyłamy za drzwi. Pozostali zastanawiają się ii.kI kilkusylabowym słowem, na przykład „mo-to-ry-za-cja" i dzieli) się na tyle podgrup, ile słowo to ma sylab. Poszczególne syla-łiy zostają przydzielone każdej z drużyn. Uczestnicy znajdujący się /.i drzwiami zostają poproszeni do środka. Na znak prowadzącego wszyscy jednocześnie wypowiadają albo wykrzykują swoje sylaby. Zgadujący muszą spróbować rozróżnić je, zestawić i zgadnąć o jaku! słowo chodzi. W tym celu mogą oni chodzić po kole i rozmawiać Zn sobą.

Zgadywanie jest trudniejsze, jeśli za drzwi wychodzi za każdym razem tylko jedna osoba, która musi sama znaleźć rozwiązanie.

Zamiast wielosylabowych słów, można rozdzielić pierwsze zdania - znanych wszystkim piosenek, na przykład: „Wlazł kotek na plotek..."

Uwaga: zabawa ta jest dość głośna i nie powinno się przeprowadzać jej w pomieszczeniach o cienkich ścianach. Pomaga uspokoić grupy, które nie potrafią skupić się na słuchaniu.

Skamieniali

Uczestnicy poruszają się swobodnie po całym pomieszczeniu. Jedna osoba jest czarnoksiężnikiem, który może swoim dotykiem zamienić w kamień. Ten, kogo dotknie, musi zatrzymać się w bezruchu. Może zostać on wybawiony, jeśli klepnie go uczestnik, który leszcze swobodnie się porusza.

Zabawa ta będzie trudniejsza, jeśli zabronione będzie rozmawianie ze sobą i wołanie, „Skamieniali" uczestnicy mogą wtedy najwyżej za pomocą ruchów pantomimicznych zwracać na siebie uwagę swobodnie poruszających się osób i bez słów prosić je o wybawienie. Ponadto będą oni zmuszeni opanować nie tylko potrzebę ruchu, nie również swoje gadulstwo.

31