45 (28)

dwa dzioby zakrzywione groźnie suną w jego stronę. Trzęsie się od krzyków klatka.

Wbiega Jaś.

—    Patrz, Małgorzatka, nowy ptak do klatki wleciał! Chyba to papużka trzecia?

—    Ależ, Jasiu, co ty pleciesz! To papużka? Nigdy w świecie. Mnie się zdaje, że wróbelek. Kto wie? Może Elemelek?

—    Elemelek? Jak to? Wróbel — z tym sterczącym, sztywnym czubem? Z niebieskimi skrzydełkami?

—    On się chyba czymś poplamił, czymś umazał sobie pióra...

—    To dopiero awantura! I co teraz z nim zrobimy?

—    Naturalnie, wypuścimy. Spójrz, jak się trzepocze, skacze! Wystraszony jest biedaczek, pewnie przeląkł się papużek. Nie wytrzymałby tu dłużej.

—    Wypucować go wypada!

—    Deszcz za chwilę będzie padać, pióra mu obmyje zaraz. Ale skąd on się tu znalazł?...

Elemelek skrzydła wznosi, podziękować chce Małgosi, lecz tak bije mu serduszko, że jej tylko dygnął nóżką, łebkiem skinął też Jasiowi.

—    Do widzenia! Bądźcie zdrowi!

Oto znów otwarte okno. Deszcz. Skrzydełka mokną, mokną, płyną w dół niebieskie strugi, wróbel robi się z papugi: niepozorny, szarobury, lecz wesoły. Lekkopióry!