704

704 Mierzenie wyników inwestycyjnych

Diagram 21.1

Dlaczego potrzebna jest normalizacja zysków.

tys. $

Źródło: J. Schwager, „Alternative to Sharpe Ratio Better Measure of Performance", Fułures, s. 56, March 1985.

Zakładając, że do zamknięcia rachunku dochodziłoby po utracie 25-50 procent kapitału, istniała znaczna szansa, że wielu inwestorów wypadłoby z gry, nie doczekawszy odbicia.

Wydaje się rozsądnym przypuszczeniem, że inwestorzy woleliby menedżera B niż menedżera A, bowiem nieco niższą stopę zwrotu kompensowało tu wyraźnie mniejsze ryzyko. Poza tym, gdyby menedżer B zdecydował się na nieco wyższy współczynnik depozytu do kapitału (piargin-eąuity ratio), mógłby osiągnąć wyższą stopę zwrotu od menedżera B, a mimo to nie odnotować równie poważnych spadków kapitału. (Ze względu na zasady zarządzania pieniędzmi wszyscy menedżerowie ograniczają liczbę pozycji, tak by łączne wymogi depozytowe nie przekraczały wysokości posiadanego kapitału. Wielkość współczynnika depozytu do kapitału wynosi zazwyczaj od 0,15 do 0,35).

Wyraźnie widać, że menedżer B może się pochwalić lepszą skuteczności inwestycyjną. Z przykładu tego wynika więc, że każda sensowna metoda oceny wyników inwestycyjnych musi brać pod uwagę miarę ryzyka.