Rys. 15.11. Chemiczna metoda nodowli baztenowców
Rys. 15.11. Chemiczna metoda nodowli baztenowców
Rys. 1-5.12. Anaerosiat: 1 - śruba mocująca. 2 - pokrywa. 3 - saszetka z substancją pochłaniającą tlen, 4 - płytki Pełnego z hodowlą drobnoustrojów. 5 - saszetka ze wskaźnikiem warunków beztlenowych
Efektywność procesu sprawdza się za pomocą roztworu błękitu metylenowego. Bezbarwny roztwór zredukowanego błękitu metylenowego przy zbyt dużym stężeniu O; w anaerostacie utlenia się przyjmując niebieskie zabarwienie. Niektóre drobnoustroje beztlenowe rosną lepiej, gdy w środowisku znajduje się dwutlenek węgla. Do hodowli tych bakterii używa się zestawu Gas-Pak zawierającego węglan sodowy i kwas cytrynowy. Po dodaniu wrody zachodzi reakcja z wydzieleniem dwutlenku węgla.
Metoda biologiczna Fortnera
Metoda opracowana przez Fortnera polega na wspólnej hodowli drobnoustrojów - tlenowych i beztlenowych.
Drobnoustroje posiewa się na dwie oddzielone od siebie części pożywki na płytce Petriego. Płytki szczelnie okleja się parafilmem, plastrem lub plasteliną i inkubuje. W pierwszej kolejności wyrasta tlenowiec, który' wykorzystując tlen stwarza warunki beztlenowe, czyli odpowiednie do wzrostu bakterii beztlenowych (rys. 1-5.13).
Rys. 1-5.13. Biologiczna metoda hodowli beztlenowców (metoda Falreta)
Metodą Fortnera, uwzględniając właściwości biochemiczne mikroorganizmów, można m.in. prowadzić hodowle w następujących zespołach:
- beztlenowce sacharolityczne: Clostridium acetobutylicum, Clostndium pasteuria-num,
- z mikroflorą tlenową: Bacillus subtilis, Serratia marcescens, Candida mycodemia.
- beztlenowce proteolityczne: Clostridium sporogenes, Clostridium putrificum z tlenowcami lub względnymi beztlenowcami: Bacillus subtilis, Escherichia coli lub Proteni mlgaris.
Obecnie w praktyce mikrobiologicznej spośród omawianych metod hodowli beztlenowców metoda Fortnera jest najrzadziej stosowana. Największe zastosowanie mają opisane wcześniej zestawy Gas-Pak czy AnaeroGen lub inkubatory z dozowaniem dowolnego gazu lub mieszaniny gazów.