7

Rys. I-5.11. Chemczna metoda nodowli beztenowców

Rys. 1-5.12. Anaerosłat: 1 - śruba mocująca. 2 - pokrywa. 3 - saszetka z substancją pochłaniającą tlen, 4 - płytki Pełnego z hodowlą drobnoustrojów. 5 - saszetka ze wskaźnikiem warunków beztlenowych

Efektywność procesu sprawdza się za pomocą roztworu błękitu metylenowego. Bezbarwny roztwór zredukowanego błękitu metylenowego przy zbyt dużym stężeniu O; w anaerostacie utlenia się przyjmując niebieskie zabarwienie. Niektóre drobnoustroje beztlenowe rosną lepiej, gdy w środowisku znajduje się dwutlenek węgla. Do hodowli tych bakterii używa się zestawu Gas-Pak zawierającego węglan sodowy i kwas cytrynowy. Po dodaniu wody zachodzi reakcja z wydzieleniem dwutlenku węgla.

Metoda biologiczna Fortnera

Metoda opracowana przez Fortnera polega na wspólnej hodowli drobnoustrojów - tlenowych i beztlenowych.

Drobnoustroje posiewa się na dwie oddzielone od siebie części pożywki na płytce Petriego. Płytki szczelnie okleja się parafilmem, plastrem lub plasteliną i inkubuje. W pierwszej kolejności wyrasta tlenowiec, który wykorzystując tlen stwarza warunki beztlenowe, czyli odpowiednie do wzrostu bakterii beztlenowych (rys. 1-5.13).

w

Rys. 1-5.13. Biologiczna metoda hodowli beztlenowców (metoda Fcrtneta)

Metodą Fortnera, uwzględniając właściwości biochemiczne mikroorganizmów, można m.in. prowadzić hodowle w następujących zespołach:

-    beztlenowce sacharolityczne: Clostridium aceiobutylicum, Clostridium pasteuria-num,

-    z mikroflorą tlenową: Bacillus subtUis, Serrańa marcescens, Candida mycoderma.

-    beztlenowce proteolityczne: Clostridium sporogenes, Clostridium putrificum z tlenowcami lub względnymi beztlenowcami: Bacillus subtilis, Escherichia coli lub Proteus mlgaris.

Obecnie w praktyce mikrobiologicznej spośród omawianych metod hodowli beztlenowców metoda Fortnera jest najrzadziej stosowana. Największe zastosowanie mają opisane wcześniej zestawy Gas-Pak czy AnaeroGen lub inkubatory z dozowaniem dowolnego gazu lub mieszaniny gazów.