CCF20101121000

•    badanie bakteriologiczne, wymaz (mikrobiologia, posiew);

•    badanie w lampie Wooda, badanie fluorcscencji;

•    diafanoskopia;

•    próba jodowa;

•    sialometria, sialografia;

•    badanie clcktromctryczne;

•    badanie moczu;

•    badanie krwi ogólne, OB, INR;

•    badanie serologiczne;

•    badanie w kierunku alergii.

Konsultacje specjalistyczne

•    Lekarze stomatolodzy (np. chirurg, ortodonta, protetyk, paro-dontolog);

•    Lekarze innych specjalności (np. interniści, gastroenterolodzy, dermatolodzy).

Profilaktyka onkologiczna:

•    Nie leczy się zmian patologicznych błony śluzowej dłużej niż 2 tygodnieT

•    Znajomość stanów przedrakowych.

Rozpoznanie = dobre planowanie = dobre leczenie

Plan profilaktyczno-leczniczy:

1.    Instruktaż higieny, nauka szczotkowania, systemy międzyzębowe.

2.    Skaling z wygładzeniem korzeni, analiza zgryzu, ewentualna korekta.

3.    Leczenie zachowawcze.

4.    Leczenie chirurgiczne.

5.    Leczenie protetyczne.

Plan ustala się zawsze indywidualnie, omawiając z pacjentem różne nożliwości lecznicze, pozyskuje się aprobatę dla konkretnego rozwiązana. Warto, aby pacjent wyraził pisemną zgodę na zaplanowane przez ckarza zabiegi.

Piśmiennictwo

1.    Jankowski M.: Kliniczne badanie stomatologiczne. Zabrze 1960.

2.    Jańczuk Z., Banach J.: Choroby błony śluzowej jamy ustnej i przyzębia. Wydawnictwo Lek. PZWL, Warszawa 1998.

PODSTAWY ERGONOMII W STOMATOLOGII

Ergonomia (ergon - praca, nomos - prawo, prawidłowość) zmierza do dostosowania narzędzi, urządzeń, technologii oraz materialnego środowiska pracy i życia oraz przedmiotów powszechnego użytku do wymogów fizycznych i psychicznych człowieka (PTE 1977). Twórcą tej nauki był polski przyrodnik i filozof prof. Wojciech Jastrzębowski (1799-1882). Rozkwit ergonomii datuje się od II wojny światowej, a głównym zleceniodawcą była armia Stanów Zjednoczonych. W 1959 r. powstało Międzynarodowe Stowarzyszenie Ergonomiczne jednoczące ergonomistów z całego świata.

Metoda pracy na 4 ręce przy pacjencie w pozycji leżącej opracowana przez dr. Thompsona w 1955 r. oraz pierwsza racjonalna jej koncepcja powstała w Stanach Zjednoczonych. W Europie taki sam model opracował jeden z twórców ergonomii stomatologicznej - prof. Schón. Praca tą metodą upowszechniła się w niektórych krajach już w latach 60. i na skutek dynamicznego rozwoju w latach następnych przyjęto 3 klasyczne koncepcje metodą Duo (w Niemczech wg Schóna, w krajach skandynawskich wg Kilpatricka, a w Japonii i w USA wg Beacha). Obecnie praca na 4 ręce przy pacjencie w pozycji leżącej jest podstawą szkolenia zawodowego na studiach dyplomowych w większości krajów. Badania wykazały, że ten model wykonywania zawodu jest najbardziej korzystny pod każdym względem i dlatego powinien być powszechnie stosowany. Motywacja do przystosowania się do pracy przy leżącym pacjencie powinna wynikać głównie z powodów zdrowotnych i ekonomicznych.

Każde stanowisko pracy, również stomatologiczne, można przedstawić symbolicznie w postaci trzech elementów składowych: człowieka, maszyny i środowiska, pomiędzy którymi występują stałe interakcje. Ergonomia jako nauka ma za zadanie integrację oddziaływania tych ele-mentów składowych, z najwyższym- celem, jakim jest dobro człowieka. Udoskonalane wciąż techniki pracy zespołowej mają za zadanie eliminację lub minimalizację wielu obciążeń, na które są narażeni stomatolodzy w trakcie wykonywania swojej pracy. Obciążenie psychiczne wynika z takich czynników jak: monotonia, monotypia, wykonywanie precyzyjnych czynności motorycznych, częsta konieczność podejmowania trudnych decyzji, kontakt z dużą liczbą pacjentów oraz ciągły stan wysokiej koncentracji; połączone jest na stałe z obciążeniem statycznym.