Ciśnienie1

W 1898 roku Robert Tigerstedt i Per Custaf Bergman

w Instytucie Karolińska w Sztokholmie wprowadzili termin „re-nina", opisując substancję znajdującą się w wyciągu z nerek, która po wstrzyknięciu królikowi powodowała wzrost ciśnienia tętniczego.

W 1905 roku Mikołaj Sergiejewicz Korotkow opisał, w jaki sposób można mierzyć zarówno skurczowe, jak i rozkurczowe ciśnienie tętnicze, posługując się stetoskopem i sfigmo-manometrem Riya-Rocciego. Stworzył w ten sposób podstawy jednego z obecnie najczęściej wykorzystywanych elementów oceny klinicznej. Umożliwiło to również liczne badania epidemiologiczne i interwencje terapeutyczne, których Korotkow nie mógł sobie nawet wyobrażać.

W 1934 roku Harry Goldblatt z Cleveland nadał nowy wymiar pojęciu „reniny", wykazując, że eksperymentalne zwężenie tętnicy nerkowej u psów wywołuje nadciśnienie tętnicze.

W latach 1900-1970 wielu naukowców, w tym tak znakomici badacze, jak: G.W. Pickering, M. Prinzmetal, LM. Page, F. Volhard, D. van Slyke, B. Folkow, E.D. Fries oraz £. Braun--Menendez, zaczęło wyjaśniać złożoną rolę nerek, nadnerczy, mięśni gładkich naczyń oraz układu nerwowego w regulacji ciśnienia tętniczego.

W latach 1950-1970 nowe leki stworzyły bardzo obiecujące możliwości terapii nadciśnienia. Jesienią 1957 roku w Mayo Clinic w Stanach Zjednoczonych rozpoczęto próby kliniczne z użyciem ważnego nowego leku, chlorotiazydu, u pacjentów z łagodnym nadciśnieniem tętniczym.

W latach 1970-1989 w Europie i Stanach Zjednoczonych wprowadzono kilka ogólnokrajowych programów edukacyjnych w zakresie nadciśnienia tętniczego w celu zmniejszenia ryzyka oraz poprawy rokowania sercowo-naczyniowego.

W latach 1990-1999 stawało się dostępnych coraz więcej różnych leków hipotensyjnych, które są powszechnie stosowane w leczeniu nadciśnienia. Na półkuli zachodniej umieralność z powodu Zawału serca i udaru mózgu zmniejszyła się o połowę.

Na początku XXI wieku nadciśnienie tętnicze zaczęto uznawać za ważny problem zdrowotny w krajach rozwijających się.

Nadciśnienie tętnicze klasyfikacja i definicja

Ciągła zależność między wysokością ciśnienia tętniczego a ryzykiem sercowo-na czyn i owym powoduje, że wszelkie liczbowe definicje i klasyfikacje nadciśnienia są arbitralne (tab. 1). być może bardziej właściwe byłoby posługiwanie się klasyfikacją obejmującą same wartości ciśnienia bez użycia terminu „nadciśnienie". Uważa się jednak, że mogłoby to być mylące i osłabiać działania zmierzające do poprawy kontroli nadciśnienia tętniczego. Rzeczywista wartość progowa definiująca nadciśnienie (i potrzebę farmakoterapii) jest zmienna i może być mniejsza lub większa w zależności od globalnego ryzyka sercowo-naczyniowego u danej osoby. W związku / tym kategoria ciśnienia wysokiego prawidłowego obejmuje wartości, które można uznać za podwyższone (tj. odpowiadające nadciśnieniu) i wymagające leczenia u osób / grupy wysokiego r/zyka, natomiast u osób z grupy niższego

Tabela 1, Definicja i klasyfikacja wartości ciśnienia tętniczego [mm Hg]

Kategoria	Ciśnienie skurczowe		Ciśnienie rozkurczowe
Optymalne	< 120	i	< 80
Prawidłowe	120-129	i/lub	80-84
Wysokie prawidłowe	130-139	i/lub	85-89
Stopień 1. nadciśnienia	140-159	i/lub	90-99
Stopień 2. nadciśnienia	160-179	i/lub	100-109
Stopień 3. nadciśnienia kołowane nadciśnienie	> 180	i/lub	& no
skurczowe	£ 140	i/lub	< 90

5