DSC�64

>b_a    — Mama stała tutaj — mówi w drewnianej chade Sla-

)_*!**    wek, młodszy syn Poli. — Twarzą do okna.

|_r2^Ueh    Pod oknem siedział niemiecki oficer. (Dzięki książce Chri-

^e'^v.    stophera Browninga wiemy, że był nim porucznik Brand)

Tamtymi drzwiami, z kuchni, wchodzili kolejno..

^    —    Kto ukrywał Żydów?    —    pytał Brand.

Ojdec Poli mógł powiedzieć:

i?"')?    — Ja ukrywałem, córka nie wiedziała o niczym.

Ale ojdec milczał i Pola powtórzyła swoje: koni,    —    Tylko ja...

^:esial    —    Ona, tak? — upewnił się Niemiec,    przyglądając się

z dekawością staremu człowiekowi.

Pies    Ojdec Poli milczał.

>ylo.    Umarł po czterech miesiącach. Nie chorował, nie skarżył

Dniu    się na nic. Przestał jeść i umarł.

iwy    Mąż Poli znów przyjechał z partyzantki. Stał w ogrodzie,

zej.    w kwietniowym słońcu, nad miską. Mył szyję i twarz, ktoś

polewał mu wodę z kubka. Synowie stali obok i opowiadali nowiny: najpierw Fifrek przestał jeść aż umarł, potem dzia-,j₀    dek przestał jeść...

Poszli na pogrzeb dziadka Machczyriskiego. Po pogrzebie ojdec zniknął, a chłopcy pobiegli nad staw. Zobaczyli uduszone ryby na wodzie, a na brzegu rybaka z workiem.

11.

Na krótko przed śmierdą Pola Machczyńska dała Rywce, żydowskiej dziewczynie z Kocka, aryjskie papiery'. Dała jej warszawski adres swoich teściów. Kazała jechać na stację kolejową chłopską furmanką.

Rywka miała dwadzieścia lat. Była córką cieśli, Szmula Goidfingera. Mieli warsztat w podwórzu, na Browarnej.

Dziewczyna poprosiła polskiego sąsiada, żeby ją odwiózł na dworzec.

23