image 016

16 Parametry anten

Antena

Rys. 1.4. Ilustracja graficzna możliwości uzyskania stałego poziomu sygnału w sektorze kątowym od 74 do 7b

wprost proporcjonalna do sinusa kąta 7 (patrz rys. 1.4). W takim przypadku przyjęcie, że antena będzie mieć w płaszczyźnie elewacyjnej charakterystykę fil) — cosec(7) = l/sin(7) spowoduje, że w obszarze pomiędzy punktami A i B natężenie pola e-m będzie niezależne od odległości do punktu 0, gdzie umieszczono maszt z anteną nadawczą. Rozważania te są oczywiście słuszne przy zaniedbaniu krzywizny ziemi. Projektowanie anten o charakterystyce sektorowej czy też cosecansowej wiąże się z pojęciem syntezy charakterystyki promieniowania, to zagadnienie będzie dokładniej omówione w rozdziale 6.

Istnieje ponadto wiele zastosowań, gdzie zależy nam na skupieniu mocy pola e-m na jednym kierunku (np. łączność pomiędzy dwoma punktami, technika radarowa). W takich przypadkach stosujemy anteny mające zdolność koncentrowania mocy, do opisu zaś własności kierunkowych tych anten używamy parametrów, które omówimy poniżej. Na rys. 1.5 przedstawiono przykładową charakterystykę kierunkową promieniowania anteny. Dalej opiszemy podstawowe parametry charakterystyki kierunkowej:

Wiązka główna to część charakterystyki promieniowania, ograniczona wyraźnymi minimami, wewnątrz której występuje maksymalna wartość gęstości mocy. Kierunek, dla którego występuje wartość maksymalna mocy nazywany jest kierunkiem maksymalnego promieniowania lub kierunkiem wiązki głównej. Zwykle kierunek maksymalnego promieniowania pokrywa się z osią symetrii anteny (nie dotyczy to szerokiej klasy układów antenowych, w których zmienia się w sposób elektroniczny kierunek maksymalnego promieniowania). Na wykresach charakterystyk promieniowania kierunkowi maksymalnego promieniowania przyporządkowuje się kąt zerowy (rys. 1.5). W pewnych przypadkach,