image 030

30 Parametry anten

liniowej względem powierzchni ziemi można uzyskać np. polaryzację „pochyloną” (ang. slanted), gdzie drgania odbywają się w płaszczyźnie pochylonej o ±45° względem płaszczyzny horyzontalnej.

Antena o polaryzacji kołowej to antena, która wytwarza pole e-m o polaryzacji kołowej. Również w tym przypadku stwierdzenie rodzaju polaryzacji jest niewystarczające - musimy podać kierunek rotacji wektora E. Jeśli jest on zgodny ze wskazówkami zegara, to mówimy o polaryzacji prawoskrętnej, jeśli przeciwny to polaryzacja jest lewoskrętna. Należy przy tym pamiętać, że polaryzacja jest definiowana dla kierunku rozchodzenia się fali, a więc dla anteny nadawczej.

W praktyce niezmiernie rzadko mamy do czynienia z „idealną” polaryzacja kołową; zwykle antena wytwarza pole o polaryzacji eliptycznej. Na rysunku 1.8 przedstawiono tzw. elipsę polaryzacyjną czyli krzywą, którą zakreśla w funkcji czasu koniec wektora E w płaszczyźnie prostopadłej do kierunku rozchodzenia się fali. Do opisu ilościowego elipsy polaryzacyjnej wprowadza się parametry: eliptyczność (AR) oraz kąt nachylenia r.

Rys. 1.8. Przykładowa elipsa polaryzacyjna anteny

Eliptyczność definiuje się jako stosunek długości osi elipsy:

_ długość osi AA' długość osi BB'

W przypadku polaryzacji kołowej eliptyczność jest równa jedności (zero w mierze decybelowej). Kąt nachylenia elipsy r definiowany jest względem osi y (rys. 1.8) iw przypadku małych wartości eliptyczności (w mierze decybelowej) ma mniejsze znaczenie i z tego względu w większości zastosowań jest pomijany.

Należy podkreślić, że do opisu polaryzacji pola e-m można wykorzystać wiele alternatywnych zespołów parametrów, np. parametry Stokesa wprowadzone do opisu polaryzacji światła. Dokładniejsze omówienie metod opisu zjawisk polaryzacyjnych można znaleźć w pracy [28].

Jak wspomniano na wstępie rozdziału, w wielu współczesnych zastosowaniach (np. w teledyfuzji) wykorzystuje się równocześnie obie polaryzacje