img094

9*

rakteryzuje, iż jego zasadnicza pozycja jest odwrotna do zwykłego teodolitu. Ma on również liabus złączony z lunetą, a podział kręgu biegnie w kierunku przeciwny© do ruchu wskazówek zegara (typ stary). Spodarka o kulistym zakończeniu przechodzi w pochwę, którą nasadza się na główkę trzpienia wbitego lub wkręconego w obudowę górniczą lub wbitego wprost w skałę. Drugi konie o pochwy ukształtowany w postaci dwóch szczęk, po ich zaciśnięciu obejmuje kulisto zakończoną część teodolitu. Taka konstrukcja teodolitu eliminuje konieczność używała statywu oraz zapewnia automatyczne centrowanie instrumentu na punktach.

Jak już zaznaczyliśmy na wstępie, przedstawiony opis teodolitu odnosi się zasadniczo do dawnych konstrukcji. Posługiwanie się każdym ulepszonym instrumentem po zaznajomieniu się z katalogiem fabrycznym nie nasuwa żadnych Trudności, jeżeli macy' dobrze opanowane zasady działania, rektyfikacji 1 obsługi instrumentu o opisanej poprzednio prostej konstrukcji (ryn. 101)•

2,5.2.2. Systemy osiowe teodolitów

V budowie teodolitów wyróżnia się trzy najczęściej spotykane systemy osiowe (układy) teodolitów.

1) Syftten jednoosiowy (rys, 10?a), 7 tej konstrukcji liabus jest przymocowany i-e stałe dc spodarki. ?kład jednoosiowy można spotkać w teodolitach dawnych typów o małej dokładności, a obecnie znajduje on zastosowa

nie w nlwfilctorach z kręgiem poziomym. Spodarka posiada tuleję, w której osadzona jest i cbracn się oś główna alidndy. Ka oai tej obraca się slidsda z lur.et?,. Do unie ruch walenia allóaćy względom spodarki, a więc i względem limbusa, sławy śruba zaciskowa (sprzęga jąca) S, a dokładne