img167

16?

paclie BI 1 KF do prostej PK i ca tych prostopadłych znów cdmierzauy długości bolców kwadratów. Przez punkty aa prostopadłych PJI i Uf wytyczamy proste równoległa do prostej PK i odmierzamy na nich długości boków kwadratów. Wytyczone punkty tworzą siatkę kwadratów podstawowych i zapełniających. Nawiązanie sytuacyjne siatki do osnowy polega na wyznaczeniu punktów przeoięcia prostej P3£, prostopadłych PU i KN oraz niektórych boków siatki (przede W6zystkia boków figur podstawowych) z boknai osnowy' geodezyjnej.

Na rysunku 179 pokazano nawiązanie siatki do ciągu obwodowego. Sprawdzenie wytyczenia siatki możemy przeprowadzić porównując długości pomierzone obu przekątnych z obliczonymi w wybranych wyrywkowo fc.vaćrataoh», Bóżnice nie powinny przekraczać 1«200 długości przekątnych. Tyczenie figur innych, np. prostokątów, wykonuje się w spooćb podobny.

V celu wyznaczenia wysokości reperów roboczych i wierzchołków figur podstawowych zakładamy sieć ciągów niwelacyjnych o dokładności sieci niwelacji technicznej IV klasy, tfrsokości wierzchołków figur zapełniających wyznaczamy za pomocą ciągów niwelacyjnych nawiązanych obustronnie co najmniej do reperów roboczych. Na małych obszarach może wystarczyć założenie ciągu niwelacyjnego obwodowego i nawiązanych do niego ciągów wewnętrznych.

Metodę siatkową stosuje się w terenie o spadkach małych w przybliżeniu jednostajnyoh.

Przy dużyoh spadkach możemy również przeprowadzać niwelację terenową metodą przekrojów podłużnych i poprzecznych bez wytyczenia siatki. Wówczas bazuje się aa ciągach sytuacyjnych przekrojowych wyznaczonych niezależnie, a przebiegających w terenie pasami mniej więcej równoległymi do siebie.

7J przypadku konieczności wytyczenia siatki np. dla wyznaczenia otworów wiertniczych ciągi sytuacyjno-wysokościowe są liniami punktów siat-