img167 (10)

16?

padłe BI 1 KH do proste;} PK i na tych prostopadłych znów odmierzać^ długości toków kwadratów. Pr sec punkty na prostopadłych PŁi 1 KN wytyczamy proste równoległe do prostej PK i odmierzaEy na nich długości beków kwadratów. Wytyczone punkty tworzą siatkę kwadratów podstawowych 1 zapełniających. Nawiązanie sytuacyjne siatki do osnowy polega na wyznaczeniu punktów przecięcia prostoj PK, prostopadłych Pił i Ł3T oraz niektórych bckćtt siatki (przede wszystkim toków figur podstawowych) z bokami osnowy geodezyjnej.

Na rysunku 1?9 pokazano nawiązanie siatki do ciągu obwodowego. Spraw-dzeaie wytyczenia siatki możemy przeprowadzić porównując długości pomierzone obu przekątnych z obliczonymi w wybranych wyrywkowo kwadratach*. Bóżnice nie powinny przekraczać 1«200 długości przekątnych. Tyczenie figur innych, np. prostokątów, wykonuje się w sposób podobny.

W celu wyznaczenia wysokości reperów roboczych i wierzchołków figur podstawowych zakładamy sieć ciągów niwelacyjnych o dokładności sieci niwelacji technicznej IV klasy, ifrsokości 'wierzchołków figur zapełniających wyznaczamy za pomocą ciągów niwelacyjnych nawiązanych obustronnie cd najmniej do reperów roboczych. Na aałyah obszarach może wystarczyć założenie ciągu niwelacyjnego obwodowego i nawiązanych do niego ciągów wewnętrznych.

Metodę siatkową sto6ujo się w terenie o spadkaoh małych w przybliżeniu jeduo6tajnyoh.

Przy dużyoh spadkach możemy również przeprowadzać niwelacji terenową metodą przekrojów podłużnych i poprzecznych tez wytyczenia siatki. 'ffów-czas bazuje się na ciągach sytuacyjnych prze krojowych wy a ca czcnych niezależnie, a przebiegających w terenie pasami, mniej więcej równoległymi do siebie.

7.' przypadku konieczności wytyczenia siatki np. dla wyznaczenia otworów wiertniczych ciągi sytuaoyjno-wysokościowe są liniami punktów siat-