IMG 76

55

wu&MMtmrw:

łrrziwm Skali EdliMia (»iiiiiinte_t autonmnlę. inicjatywę, pracowitość, tożsamość oru prywatncwIC) i Inwrnun Samooceny. Nic stwierdzono jednak zbyt wirfat nVtnk pmniedzy uczniami z grup przejawiających oraz nie przejawiaj śrrrh trtKtnoki w czytaniu jedyną istotna rótnkę pomiędzy badanymi Krupami rat urażono w Skali Pracowitości. Uczniowie z grupy podstawowej midi sul-izę wiitih w zakroić koncept ji siebie w odniesieniu do popularno* śd oraz statusu iiilrłekutałnego; jednak niższy poziom osiągnięć szkolnych stwierdzono tylko u chkipców dyslektycznych,

Intricsująi o także przedstawiają Sie wyniki eksploracji A. N. Griftlths {I975j, która przebadała 131 dzieci dyslektycznych w wieku od 6 do 14 lat. Hadani określali swoje „pi na skali w pięciu obszarach: cech fizycznych, emocjonalnych, zdolności, akc eptac ji ze strony rówieśników oraz sposobów wchodzenia w interakcje z innymi Dyslektycy uzyskali najwyższe wyniki w zakresu akt eptacji własnego imienia, próbowania c zegoś nowego, zdolności do współpracy / innymi, akceptacji typu budowy ciała, źródeł energii do d/iałariu. Nisko ocenili zdolność publicznego wypowiadania się na forum grupy oraz swoje osiągnięcia w szkole, szczególnie w zakresie czytania. Okazali sie tak/e hardziej skłonni do zmartwieli.

Na gruncie polskim badania dotyczące obrazu własnej osoby uczniów uczestniczących w zajęciach korekcyjno-wyrównawczych przeprowadził H. Ku-hu (1987J. Przebadał on trzy sfery obrazu własnej osoby, tj. fizyczną, psychiczną oraz społeczną, stosując listę przymiotników i wywiad z dzieckiem. Uczniowie z deficytami rozwojowymi negatywnie oceniali zarówno swoje cechy fizyczne, psychiczne, jak i społeczne. Znaczące statystycznie różnice pomiędzy u< żulami dydek tyc /mini i niedyslek tycznymi wystąpiły w zakresie cech składających się na _nja psychiczne" obrazu własnej osoby, a zwłaszcza takt'h jak p>si,ulanie zdolności do nauki, umiejętności poprawnego czytania i ładnego pisania, możliwości szybkiego uczenia się wiersza na pamięć, posiadania bard/o dobiej pamięci, spostrzegawczości, rozumienia czytanego tekstu oraz znajomości wielu słów. Najbardziej ewidentne różnice między badanymi grupami stwierdzono w odniesieniu do samoakceptacji. Dzieci dyslektyczne znacząco częściej nie były zadowolone z siebie oraz pragnęły być całkowicie inne niz są w rzeczywistości. Dokonując eksploracji sfery psychospołecznej obrazo własnej osoby, stwierdził, że dyslektycy częściej wykazywali: brak odporności w sytuacjach trudnych, roztargnienie, nerwowość, lękhwość, małą wy trwałość w dążeniu do celu, nirkoleżeńskość, brak samodzielnośći, nieśmiałość i brak umiejętności nawiązywania kontaktów z rówieśnikami.

Zapić-/nitowane wyniki badań prowadzonych w różnych krajach świadczą o tym, że samoocena dyslektyków jest zaniżona, nietrafna i nieadekwatna