ontogeneza (2)

Ryc. 102 Pierwsze próby unoszenia tułowia i miednicy do góry z wykorzystaniem STOS

Podsumowanie rozwoju w siódmym miesiącu życia

Nowe umiejętności

•    siadanie z trzymaniem podpory

•    pełzanie do przodu

•    obroty wokół osi pępka (tzw. „pivoty”)

•    unoszenie do góry miednicy i tułowia jako przygotowanie pozycji „niedźwiadka”

Nieprawidłowości obserwowane we wzorcach postawy i ruchu

•    podpór na wyprostowanych i zrotowanych do wewnątrz kończynach górnych z przeprostem w stawach łokciowych

•    wykonywanie “pivotów” tylko w jedną stronę

•    pełzanie z wydłużeniem tylko jednej strony bez możliwości przenoszenia ciężaru na drugą stronę

•    brak przylegania dołu pachowego do podłoża w amfibii - świadczy to o nieprawidłowym rozkładzie napięcia w rejonie obręczy barkowej

•    unoszenie miednicy w pozycji pronacyjnej nad podłoże wyłącznie dzięki STOS

•    słaba aktywność stóp i palców stóp podczas wzorców lokomocyjnych

Ryc. 103 Wpływ STOS podczas unoszenia miednicy: nieprawidłowe ułożenie kończyn górnych i kończyn dolnych - rotacja wewnętrzna w stawach barkowych i biodrowych

Mimo opisywanych zagadnień związanych z szeroko pojętym rozwojem prawidłowym, warto dodać, iż niemowlęta ze znacznymi dysfunkcjami ośrodkowego układu nerwowego ,w tym także z mózgowym porażeniem dziecięcym nie rozwijają „podstawowego wzorca ruchu”:

•    nie sięgają kończynami górnymi do stóp (5-6 miesiąc życia), nie wykonują jednoczesnych, antygrawitacyjnych ruchów kończyn górnych i dolnych, w związku z tym:

nie rozwijają kontroli centralnej, czyli centralnej stabilizacji nie przygotowują kończyn górnych do funkcji manipulacyjnych nie przygotowują kontroli środka ciężkości nie przygotowują stopy do funkcji podporowej

•    nie siadają (8-9 miesiąc życia )

posadzone źle siedzą - na kości krzyżowej zamiast na guzach kulszowych, gdyż kontrola miednicy w siadzie wymaga dobrze rozwiniętych reakcji nastawczych, a także prawidłowej dysocjacji między obręczą barkową i biodrową

- miednica ustawiona jest w tyłopochyleniu, a tułów ulega kifotyzacji

zamiast siedzieć w siadzie prostym dzieci wybierają siad na piętach, a właściwie między piętami, gdyż poszerzają płaszczyznę poparcia -pozycja taka jest wykorzystywana przez dzieci z hipotonią posturalną, u których nie występuje zintegrowana aktywność zginaczy i prostowników posturalnych wyrażona w postaci reakcji nastawczych

•    nie osiągają prawidłowej pozycji „niedźwiadka”, w związku z tym:

nie uczą się kontroli środka ciężkości uniesionego nad płaszczyznę

107