P5020183

1

*    •......* ^J r ' ■T mionu wv-

tlonego bibelotami, Same elementy oraz relacje m ^

l%iii' opozycje i paralellzmy) tworzą układ z* dający się gpd zgodnie z pewnym modernistycznym kodem (a głównie -ti kodem właściwym Midńskiemu), układ przenoszący rzeczy-Sp przedstawioną na płaszczyznę symboliczną. Jednocześnie ^lejnych obrazach dokonuje się transformacja rekwizytów zasa-Lczych nadająca im charakter wizyjny, a następnie wpisująca je J rzeczywistość oniryczną, sankcjonującą płynność i dowolność sko-jjrzeii przekształcenia obrazowe i znaczeniowe poszczególnych elementów, Przy tym poszczególne piętra nie neutralizują się, lecz współistnieją, wzajemnie się dookreślając: wizyjność obrazu wzmacnia jego symboliczność, a symbole współtworzą rzeczywistość snu Ową rzeczywistość duchową, nie skrępowaną żadnymi wymogami empirii, a jedyną istotną zdaniem poety, przenoszenie akcji w psychikę wyobraźni bohatera jest zresztą f twórczości Micińskiego zabiegiem precedensowym, Noc lila dzieje się podczas pełni poetyckich przywidzeń, a akcja W nurtach Elstery odbywa się w głowie konającego księcia Józefa, Pamiętajmy, że wnętrze duchowe jednostki było dla Micińskiego jedynym źródłem prawdy o świecie, jedynym gwarantem rozwoju ludzkości i jedynym trybunałem etycznym. Nadrealistyczne, wizyjne obrazy jego poezji zawierają istotę świata takiego, jak oceniał go w kategoriach duchowych autor. Dlatego też podmiot liryczny, będący projekcją świadomości poety, ingeruje w rzeczywistość kreowaną zgodnie z jego normami i postulatami etycznymi, W rzeczywistość upiorną i leiargiczną, gdzie świeżość i piękno róż zatruwane jest przez jadowite kobry, gdzie barbarzyńca wśród starej kultury wyraża gotowość walki i aktywność, ale jest przecież barbarzyńcą tej kulturze zagrażającym, gdzie jęk jest jedynym wyrazem życia, a rządy sprawuje upiór, czyli życia przeciwieństwo, bohater liryczny wchodzi ze światłem i tańcem, zaprzeczeniem istniejącego marazmu i rozkładu, Wnosi blask do ciemności, wnosi do bezwładu ruch.