Zdaniem J. Konopczyńskiego do głównych celów resocjalizacji należą:
► utrwalenie wszystkiego co dobre, prawdziwe i piękne w kulturze;
► ukształtowanie postawy opieki, akceptowania i respektowania, chronienia osób i relacji osobowych;
► rozwój funkcji poznawczych i emocjonalnych;
► dojrzałość i osiągnięcia społeczne;
► wywiązywanie się z pełnionych ról społecznych;
► integracja społeczna;
► stymulacja twórcza (Konopczyński 1996).
STRUKTURA PROCESU RESOCJALIZACJI
Resocjalizacja jest zatem dążeniem do optymalnego,
odpowiedzialnego funkcjonowania jednostki w świecie społecznym. Idea ta powinna być kształtowana w szerokim znaczeniu przyczynowo skutkowym, przy założeniu, że istnieją silne instancje kontroli wewnętrznej lub zewnętrznej systemu społecznego, w ramach którego jednostki funkcjonują.
Proces resocjalizacji dokonuje się w tzw. rzeczywistości wychowawczej, czyli pewnym
a) zbiorze obiektów: osoby wychowujące i nauczające; osoby wychowywane, uczące się; warunki determinujące przebieg i strukturę procesu wychowawczego (metody i techniki);
b) faktów wychowawczych, czyli relacje, wpływy, sprzężenia, które określa się mianem stosunków wychowawczych.
Zatem resocjalizacja ma służyć optymalnemu rozwinięciu w człowieku jego dojrzałości emocjonalnej, indywidualnemu poznaniu, własnej osobowości, postaw i zachowań prospołecznych oraz zdrowia i sprawności fizycznej. Dziąki czemu wychowanek będzie mógł:
► nawiązać niepowtarzalny kontakt z innymi osobami oraz światem zewnętrznym, ze wszystkimi tym, co ceni (wartościami) i jest dla niego dobre;
► kierować się swoją rozumnością;
► zaspokajać swe potrzeby fizjologiczne, emocjonalne, twórcze, intelektualne i społeczne;
► ukształtować mechanizmy kontroli wewnętrznej oraz tego, co mogą nieść ze sobą społecznie wypaczone okoliczności żyda (Sobczak, 2007).
STRUKTURA PROCESU RESOCJALIZACJI
Rzeczywistość wychowawcza jest ujmowana jako system wzajemnie sprzężonych faktów i obiektów treściowych, tworząc układ wychowawczy. Jego działalność w procesie resocjalizacji polega na:
1. wywoływaniu, optymalizowaniu i doskonaleniu funkcji wychowawczych;
2. eliminowaniu dysfunkcji w procesie przystosowania społecznego jednostek pozostających w układzie;
3. eliminowania czynności zbędnych i niepotrzebnych.