Rzut oszczepem0025

waha się od 4 do 6. me licząc trafienia na znak kontrolny rozpoczynający strefę wyrzutu, jak również przeskoku po wykonaniu rzutu. Zależne jest to przede wszystkim od sposobu odprowadzenia ręki z oszczepem do tyłu. szybkości rozbiegu, długości kroków w strefie wyrzutu, szczególnie przeskoku, szybkości cofania ręki trzymającej oszczep do tyłu. gibkości ciała zawodnika, ruchomości w stawie barkowym ręki rzucającej oraz ogólnej koordynacji ruchów.

Liczba kroków w strefie wyrzutu musi być taka. aby za-wocnik mógł rozpocząć przyjmowanie pozycji wyrzutnej z tak ułożonym tułowiem oraz w pełni cofniętą ręką i tak ułożonym oszczepem, żeby bez straty prędkości skoncentrować się wyłącznie na finalnym ruchu samego wyrzutu. Istnieją przy tym dwa niebezpieczeństwa. Zbyt wczesne odprowadzenie ręki z oszczepem oraz obrót tułowia bokiem do kierunku rzutu spowoduje spadek prędkości poruszania się zawodnika w drugiej części strefy wyrzutu, co niekorzystnie odbije się na długości rzutu. Zbyt późne odprowadzenie ręki z oszczepem do tylu i obrót tułowia bokiem do kierunku rzutu utrudni przyjęć e właściwej pozycji wyrzutnej. a więc i rozwinięcie wszystkich sił oraz skróci drogę oddziaływania na oszczep, co w sumie również odbije się niekorzystnie na długości rzutu.

Przy pozycji wyrzutnej istnieje również kilka różniących się od siebie rozwiązań. Różnice dotyczą wie kości ugięcia prawej (zakrocznej) nogi w pozycji wyrzutnej, wielkości wykroku (odległości ustawienia lewej i prawej stopy na podłożu) w pozycji wyrzutnej, stopnia obrotu bioder i barków w prawo w stosunku do kierunku rzutu, kąta ustawienia prawej stopy w prawo, na zewnątrz w stosunku do kierunku rzutu, wysokości ułożenia dłoni trzymającej oszczep w stosunku do podłoża

Każdy z wyżej opisanych elementów charakterystycznych dla pozycji wyrzutnej, a możliwych do wykonania w różny sposób, w dużym stopniu zależy od sposobu wykonania elementów poprzedzających pozycję wyrzutową. Na wybór odpowiedniego rozwiązania mają wpływ indywidualne cechy zawodnika i powinno to być sprawdzone w praktyce zarówno na treningu, jak i na zawodach.

Sposób wyrzutu w zasadzie zawsze jest jednakowy. Pewne różnice wynikają z rozwiązań przyjętych w fazach poprzedzających wyrzut.

Hamowanie ruchu ciała zawodnika po wyrzucie powinno być wykonywane tak, aby było efektywne, to znaczy nie doprowadzało do przekroczenia linii ograniczającej rozbieg od przodu. Istotną rolę odgrywa tu praca lewej nogi w pozycji wyrzutnej i w czasie wyrzutu. Rola oporują-co-hamująca lewej (wykrocznej) nogi rozpoczyna się od momentu postawienia jej na podłożu w pozycji wyrzutnej i kończy się po oderwaniu od podłoża, kiedy zawodnik wykonuje przeskok.

Efektywność hamowania będzie zależała m in. od wielkości ugięć a nogi w stawie kolanowym w momencie wyrzutu (zbytnio ugięcie zmniejsza efekt hamowania). Zależna również będzie od odległości rozstawienia stóp w pozycji wyrzutnej. Większa odległość zwiększa efektywność hamowania. Zasadniczą sprawą jest okroślenie współzależności między szybkością rozbiegu a odległością przyjmowania pozycji wyrzutnej od linii ograniczającej rozbieg od przodu. Im ta szybkość jest większa, tym dalej od linii należy przyjmować pozycję wyrzutną.

Po przeskoku każdy zawodnik wykonuje ruchy ułatwiające utrzymanie równowagi i hamowanie ruchu do przodu.

Opanowanie techniki rzutu oszczepem jest procesem długotrwałym i dobór rozwiązań poszczególnych jej elementów odbywa się w trakcie treningu. W rezultacie zawodnik opanowuje takie rozwiązanie techniczne, któro najbardziej mu odpowiada i przynosi najlepsze wyniki.