0929DRUK00001707

195

EUCH SŁOŃCA

Gdy 5₀ zmienia się od — s do + s, to wartości krańcowe na #q wypływają ze wzorów

cos t^rQ - tang e tang cp i cos t"q = — tang s tang cp. (ąc)

Łuk dzienny słońca, wyrażony jw jednostkach czasu, jest miarą długości dnia, łuk zaś nocny słońca — miarą długości noAj. Gdy więc przez 2 x₀ i 2a_a oznaczymy odpowiednio długość dnia i nocy, to widzimy, źe na półkuli północnej ziemi, t. j. dla cp >0°, ma najmniejszą wartość’ 2x'₀ wtedy, gdy 3₀ = — s, a .największa wartość. 2 x"₀ wtedy, gdy 3₀ = -|- s. Ponieważ, jak to wynika ze wzorów (ac), cos t'_& = — cos t"₀, więc jest t'o = 12^h — 1"q, oraz 2 t"_q =■ 24⁷' — 2 x'_Q. Żc zaś jest także 2a © = 24⁷' — 2 t'_q i 2cj"_q = 24⁷* — 2 x"_Q, więc wynika stąd, że także

2T0 = 2a"0, 2x"© = 2o'®.    (ad)

Znaczy to, że w każdem miejscu na powierzclmi ziemi najdłuższy dzień równa się najdłuższej nocy i najkrótszy dzień równa się najkrótszej noćy. Gdy o_Q = 0°, jest na całej ziemi 2y$₀ = 2 o₀ = 12⁷'.

Różnica między najdłuższym a najkrótszym dniem w różnych miejscaoh na powierzchni ziemi zależy od szerokości geograficznej. Ze wzorów (ac) wypływa

cos ł"_Q — cos f_Q — — 2 tang s tang cp,

sm

sm

t (S, - ć®

= tang e tang cp;-

źe r® -f-1’_@ — 12^A, więc sin

t"® + t'®

1 oraz

sin

tang s tang cp.

(ae)

Wzór ten zawodzi, gdy tang s tang cp )> | 1 | , t. j. gdy J cp | o 90° — a; nie ma więc zastosowania w tych miejscach, gdzie

H ■