s 20

Szereg eksperymentów psychologicznych dowiodło, /c osoby nagradzane wtoku swojej aktywności wykazywały niższy poziom motywacji wewnętrznej niż osoby nie nagradzane. Ów stan rzeczy wyjaśnia zasada pomniejszania, sfor-imitowana przez H H Kelleya. w myśl której im więcej potencjalnych czynników może być przyczynę określonego działania, tym mniejsza jest rola. jaką jednostka przypisuje każdemu z nich (albo w innym ujęciu tego prawa tym mniej jednostka jest pewna, że określony czynnik ma właściwość sprawczą). Jeśli więc ktoś z ochotą oddaje się jakiemuś działaniu, wic, ze motorem napędowym jest właśnie owa niewymuszona chęć, a gdy za owo działanie dostanie nagrodę, przestaje być pewny tego, czy robi coś dlatego, że ma na to ochotę, czy te/ dla nagrody.

Jednak nic każda nagroda obniża motywację wewnętrzną. Dowiodły tego badania Hdwarda Dęci, który w jednym z eksperymentów chwalił badanych za każde poprawne rozwiązanie zagadki. Ta specyficzna nagroda nic tylko nic zmniejszyła, ale nawet zwiększyła motywację wewnętrzną Stąd wniosek, że inna jest percepcja nagród polegających na pochwałach (pierwiastek informacyjny „tecdback"), a mna nagród o charakterze materialnym (aspekt sterujący) W przypadku dominacji aspektu sterującego można się spodziewać redukcji motywacji wewnętrznej, a w przypadku aspektu informacyjnego można spodziewać się braku spadku (a nawet wzrostu) motywacji wewnętrznej. Ostatnio pojawiają się jednak głosy, że zewnętrzne nagrody niezmiernie rzadko mają upł>u destrukcyjny, a wzrost pod ich wpływem wewnętrznej motywacji jest raczej regułą niż. wyjątkiem