ScannedImage 39

- 13 -

głęboko życie wspólnej i liturgicznej modlitwy* a na wzór ślubów w zakonach katolickich żyje we wspólnocie dóbr materialnych pod autorytetem przełożonego iw celibacie.

Dla sprawy ekumenizmu* zwłaszcza duchowego, wspólnota w Tai ze zrobiła b.dużo. W Regule wspólnoty działalność ^ekumeniczna podkreślana jest szczególnie mocno. Bracia z Taize mają różne zadania? jedni kierują rekolekcjami i dniami skupienia, inni prowadzą studia teologiczne, jeszcze inni zajmują sie wychowaniem czy kształceniem, praca artystyczną, czy zawodową /np, lekarza, drukarza, rolnika itp./, ale wszyscy przez modlitwę i życie mają dawać świadectwo jedności chrześcijan.

"Nie bierz nigdy udziału w skandalu podziału chrześcijan, którzy wszyscy wyznają miłość bliźniego, lecz pozostają podzieleni. Miej namiętność jedności^Ciała Chrystusa" - mówi ich Reguła.

Dzięki wspólnocie w Taize odżyła w Kościołach reformowanych idea życia zakonnego^ celibatu, znaczenia liturgii dla życia duchowego. Klasztor w Taize staje się źródłem duchowej inspiracji dla działaczy ekumenicznych. Coraz częściej przybywają tam przedstawiciele różnych wyznań chrześcijańskich, nie wyłączając hierarchii, jak również Taize staje się miejscem spotkań, zebrań czy dni skupienia różnych grup i ^związków międzywyznaniowych. Również kontakty wspólnoty z Taize z Kościołem katolickim są bardzo liczne i. żywe.

W ostatnich latach ośrodek w Taize zajął się szczególnie młodzieżą. Na początku września 1974 r. odbył się w Taize t.zw."Sobór Młodych¹*, gromadzący na modlitwie, rozważaniach 1 dyskusji o tematyce religijno-ekumenicznej kilkanaście tysięcy młodzieży z całego świata. Podobne Sobory Młodych zorganizowano potem z u-działem brata Roger'a w różnych częściach świata.

Część II: W Kościele katolickim.

Od polemiki do dialogu.

Pierwszy etap konfrontacji Kościoła katolickiego z reformacją zaznaczył się przez polemikę. Polemika dąży do obrony swego stanowiska, do pokonania czy nawet nawrócenia przeciwnika. Nie uznaje opa żadnej racji w obozie przeciwnym. W okresie polemiki strona katolicka traktowała heretyków i schizma tyk ów, jako zbuntowanych katolików, osądzała ich stanowisko z punktu widzenia katolickiego, nie uwzględnięjąc czynników ani psychologicznych ani socjologicznych.

Okres najgwałtowniejszej polemiki z protestantyzmem - to wiek XVI i początek wieku XVII-go. W wieku XVII polemika przechodzi w etap kontrowersji irenicznej. Po obu stronach wyznaniowej barykady ochłonęły pierwsze namiętności, a do tego powstający racjonalizm zaczął atakować dogmaty tak katolickie, jak protestanckie. Dlatego obrona skoncentrowała się na podstawowych prawdach wiary i na ich pozytywnym wykładzie. Do zmiany nastawienia przyczynili się ze strony katolickiej m.in. święci /np.św.Franciszek Sa~ leży, św.Wincenty a Paulo, św.Jan Eudes/, a po stronie protestanckiej ruchy pietystyczne, które kładły nacisk na życie według e-wangelii z pewnym zaniedbaniem doktrynalnej strony wiary.