ScannedImage 44

18 -

i wspólnych modlitw zmienił się klimat między katolikami i braćmi odłączonymi, nawiązane zostały szczere i serdeczne stosunki ze światową Radą Kościołów, jeszcze przed Janem XXIII, zaczęły mnożyć się nieoficjalne kontakty między działaczami i teologami ekumenicznymi z obydwu stron. Niedaleki przełom w postawie Rzymu przygotowywał się stopniowo na płaszczyźnie duchowej.

Jan XXIII i Sobór Watykański II.

Gdy w 1958 r. po śmierci Piusa XII obrany został papieżem patriarcha Wenecji Giuseppe Roncalli, który przybrał imię Jana XXIIl-go, nic nie zapowiadało takiego rozwoju ruchu ekumenicznego w Kościele., jaki wkrótce nastąpił wraz ze zwołaniem Soboru Watykańskiego Ii-go. Jan XXIII .poprzez dary swego charakteru, a zwłaszcza ujmującą dobroć, prostotę, otwartość, pokorę i miłość bliźniego, jak również przez swe uprzednie kontakty z braćmi odłączonymi na placówkach nuncjusza w Turcji i we Francji był przez Opatrzność przygotowany do nowych zadań, jakie Duch Święty miał . tchnąć w Kościele.

Wprawdzie już w ostatnich latach pontyfikatu Piusa XII-go i na początku rządów Jana XXIII-go przyjazne kontakty nieoficjalne między teologami katolickimi i protestanckimi oraz prawosławnymi, a nawet ze światową Radą Kościołów były coraz liczniejsze,jednakże dopiero od zapowiedzi Soboru i zaproszenia na Sobór przedstawicieli innych wyznań, jako obserwatorów, można mówić o nowej postawie Kościoła katolickiego, jako takiego, w stosunku do innych Kościołów i wyznań chrześcijańskich.

Myśl zwołania nowego Soboru powziął Jan XXIII na początku Ty- j godnia Modlitw o jedność chrześcijaństwa, wypowiedział zaś 25-go    |

stycznia 1959 r. w dniu zakończenia Tygodnia. Papież zaznaczył w swej zapowiedzi, że przyszły Sobór będzie miał na celu zjedno- * 1 czenie chrześcijan.    1

Wprawdzie wkrótce zostało wyjaśnione, że Sobór będzie dotyczył Kościoła katolickiego i jego "accomodatae renovationis^,f /od-    |

nowy dostosowanej do dzisiejszych czasów/, ale odnowa ta miała    j

być przeprowadzona w duchu zbliżenia do braci odłączonych, z my-    S

ślą rozpatrzenia stawianych Kościołowi przez nich zarzutów i w ce-    i

lu przygotowania Kościoła rzymsko-katolickiego do przyszłego zjednoczenia. Tak stało się rzeczywiście; wszystkie uchwały Soboru, / choć nie dotyczyły wprost ekumenizmu, były dyskutowane i redagowa- ą ne z myślą o jedności chrześcijaństwa, a obecność obserwatorów    yi

była nie tylko aktem grzeczności, ale stałym przypomnieniem i symbolem jednego z głównych celów Soboru.    JS

Z myślą o kontaktach z braćmi odłączonymi Jan XXIII ustanowił w 1960 r. Sekretariat dla spraw Jedności Chrześcijan /motu proprio y "Superno Dei nutu** z 5*VI.1960 r./, na którego czele stanął znawca spraw biblijnych i problemów protestantyzmu kard. Bea, a generał- j nym sekretarzem mianowany został bp J.G.M. Willebrands.

Zaproszenie do udziału w Soborze na I sesję przyjęło, w 1962 r* :| dwadzieścia Kościołów i społeczności chrześcijańskich, które reprezentowane były przez 40 delegatów; na sesji II w 1965 r.liczba    %