ScannedImage 57

- 29 -

Dążenie do jedności przez współczesny ruch. ekumeniczny różni, się od pojednania z Kościołem poszczególnych jednostek. Ekumenizm pracuje nad zjednoczeniem Kościołów i Wspólnot chrześcijańskich jako całości, jednakże pojedyncze nawrócenie, choć różni się istotnie od ekumenicznych przedsięwzięć,pochodzi także z. łaski bożej.

Zachęcając wiernych Kościoła katolickiego do poznania i ukochania braci odłączonych, do dawania im przykładu chrześcijańskiego życia, do dialogu, Dekret zaznacza, że jedność Kościoła nie wyklucza różnorodności form życia duchowego, karności kościelnej obrzędów liturgicznych a nawet teologicznego opracowania objawionej prawdy. Ta różnorodność Kościoła nie tylko objawia w sposób doskonały jego katolickość czyli powszechność, ale także jego apostol-skość. To ostatnie stwierdzenie jest czymś nowym, bo uznaje, iż pewne różnice w ujęciu prawdy bożej oraz w życiu i zwyczajach Kościoła pochodzą od samych czasów apostolskich.

Pewną trudność w zredagowaniu Dekretu nasuwała się Ojcom Soboru przy.ustalaniu stosunku 'Wspólnot chrześcijańskich do Kościoła katolickiego i ocenie ich wartości religijnych. Siłą rzeczy narzuca się wtedy porównywanie tych Wspólnot z Kościołem katolickim i spojrzenie na ich wartości duchowe miarą tego, co posiada katolicyzm. Ponadto Kościół katolicki uważa siebie za prawdziwy Kościół Chrystusowy, z pełnią dóbr duchowych, zachowujący wienie wszystkie istotne elementy strukturalne, które nadał swemu Kościołowi Zbawiciel. Spojrzenie takie wychodzi c-d Kościoła katolickiego jako centrum chrześcijaństwa i ośrodka, wokół którego powinna realizować się przyszła jedność. Tego punktu widzenia-nie podzielają oczywiście inne Kościoły i Wspólnoty chrześcijańskie, a światowa Rada Kościołów łączy wszystkie społeczności zgrupowane w swoim łonie na zasadzie równości. Dekret rozwiązał powyższą trudność w ten sposób, że nie ukrywa wyrażonych wyżej katolickich przekonań eklezjoiogicznych, ale jednocześnie nigdzie ni mówi, że przyszła jedność chrześcijaństwa musi dokonać się przez powrót Wspólnot chrześcijańskich do Kościoła katolickiego; zjednoczenie winno dojść do skutku poprzez oczyszczenie i odnowę wszystkich Kościołów i Wspólnot chrześcijańskich w wierności dla Chrystusowej Ewangelii oraz tradycji apostolskiej. Dokonać ma się ono na nowej, wyższej i wspólnej płaszczyźnie, od obowiązku przygotowania się do tego dzieła nie jest wolny również Kościół rzymsko-katolicki.

Rozdział II Dekretu: “Wprowadzenie ekumenizmu w życie" /nr 3-12/.

Praktyczne urzeczywistnienie ekumenizmu w życiu i duszpasterstwie Kościoła stanowi temat drugiego rozdziału. Program podany przez Sobór opiera się na doświadczeniu ostatnich 30 lat, a jak stwierdza jeden z teologów protestanckich /Edmund Schlink/ zawarte w nim wskazówki "we wszystkich istotnych sprawach mogą być u-znane za ważne i wzięte do serca również przez wszystkie innę Kościoły".

Ha wstępie rozdziału wyrażona jest nadzwyczaj ważna myśl, że ekumenizm dotyczy całego Kościoła, zarówno wiernych, jak i pasterzy, tak v; codziennym życiu chrześcijańskim, jak i w teologii. Ekumenizm nie jest jakąś specjalnością teologa czy działacza chrześcijańskiego, lecz pewnego rodzaju wymiarem życia: duchowego, intelektualnego, duszpasterskiego, liturgicznego całego Kościoła. Rawet