Skanowanie 11 10 29 19 (4)

Po usunięciu móżdżku nie ma u zwierząt żadnych porażeń ani czuciowych, ani ruchowych. Upośledzeniu ulega tylko ogólny stan sprawności ruchowej zwierzęcia.

Po usunięciu jednej półkuli móżdżku zwierzę ma tułów i szyję zgiętą na stronę operowaną, tak że nosem niemal dotyka ogona. Przy próbach wstawania upada, a przy chodzeniu zbacza na stronę operowaną. Móżdżek nie jest narządem równowagi, nie pełni roli „ośrodka czucia mięśniowego”, „ośrodka koordynacji ruchów” lub „ośrodka czynności autonomicznych”, wywiera jedynie duży wpływ regulujący na układy, które te czynności bezpośrednio wypełniają.

Współdziałanie kory mózgowej, jąder podkorowych i móżdżku zapewniają płynność i precyzję wykonywanych przez zwierzę ruchów. Pomaga w tym wydatnie część czuciowa układu nerwowego ośrodkowego. Struktury czuciowe, poprzez pętle sprzężenia zwrotnego, biorą ustawiczny udział w przekazywaniu z powrotem do ośrodkowego układu nerwowego informacji dotyczących skutków czynności ruchowych, tak iż każdy ruch następny może zostać zmodyfikowany dzięki informacjom zwrotnym wysyłanym do mózgu podczas poprzedniej czynności ruchowej.

1.7.

Wyższa czynność nerwowa

Czynność półkul mózgowych jest ściśle związana z czynnością struktur podkorowych i trzonu mózgu. Półkule mózgowe wypełniają dwie związane ze sobą funkcje:

1)    zapewniają ścisłe współdziałanie organizmu ze środowiskiem, organizując zachowanie się zwierzęcia w świecie otaczającym oraz

2)    scalają i regulują funkcje organizmu i wszystkich jego narządów.

Czynność pierwsza - zewnętrzna - jest istotą tzw. wyższej czynności nerwowej półkul mózgowych i najbliższych ośrodków podkorowych, czynność druga - wewnętrzna - stanowi tzw. niższą czynność nerwową półkul mózgowych, związanych z nimi ośrodków podkorowych, pnia mózgu i rdzenia kręgowego. Obie czynności opierają się na odruchach: niższa czynność nerwowa - na odruchach wrodzonych, dziedzicznych, wyższa - na odruchach powstających w ciągu życia, nabywanych pod wpływem doświadczenia życiowego.

Odruchy wrodzone, nazywane odruchami bezwarunkowymi, stanowią zasadniczy element niższej czynności nerwowej. Odruchy nabyte, zwane odruchami warunkowymi, są podstawą wyższej czynności nerwowej.

1.7.1.

Mechanizm powstawania odruchów warunkowych

Klasycznym przykładem odruchu warunkowego może być wydzielanie śliny, np. na taki obojętny dla zwierzęcia bodziec, jak czerwone światło. Jeśli światło to kojarzyć będziemy wielokrotnie z odruchowym, zachodzącym podczas jedzenia 70    wydzielaniem śliny, po pewnym czasie zwierzę zacznie wydzielać ślinę już na