elementem w kształtowaniu rozwoju psychoruchowego. To z kolei spowodowało, iż eleiłISJ tej metody trafiły na grunt terapii dziecięcej, a wkrótce potem rytmikoterapię uznano za odrębną formę, która zajęła ważne miejsce w terapii i rehabilitacji wielu schorzeń. Jej
/A —Ti
liZilćU.CULiJLl'
skierowane jest obecnie nie tylko na rozwój motoryczny, lecz także intelektualny i
uczuciowy człowieka.
dużymi grupami mięśniowymi w celu pełniejszej
Cele rytmikoterapii: l. Użycie ciała wraz z doświadczeń rytmicznych.
2 Koordynacja fizyczna poprzez uczestnictwo w zajęciach rytmicznych umożliwiające swobodne posługiwanie się własnym ciałem.
3 Ruch ciała działający jako główny czynnik interpretujący symbole rytmiczne.
4 w czasie doświadczeń rytmicznych należy dążyć do osiągnięcia stanu w, którym ciało umysł i emocje są zintegrowane.
Logorytmika:
Logorytmika polega na zastosowaniu ćwiczeń rytmicznych Dałcroza w połączeniu z zasadami słownymi. Rola muzyki sprowadzona jest o podbudowy nastroju, którego celem jest spotęgowanie działania słowa. Muzykę wykorzystuje się także do rytmizacji tekstu. Logorytmika odgrywa szczególną rolę w leczeniu wad wymowy pochodzenia nerwicowego objawiających się jąkaniem. Logorytmika min. ma na celu:
1 relaksację poszczególnych partii mięśni, a zwłaszcza narządów mowy,
2 koordynację wzrokowo-ruchową i słuchowo-mchową.
3 usprawnienie techniki prawidłowego oddychania
4 regulację tempa rytmu i intonacji mowy.
Logorytmika min. ma na celu:
1 relaksację poszczególnych partii mięśni, a zwłaszcza narządów mowy,
2 koordynację wzrokowo-ruchową i słuchowo-ruchową.
3 usprawnienie techniki prawidłowego oddychania
4 regulację tempa rytmu i intonacji mowy.
Badania nad łogorytmiką przeprowadzała pani Kilińska-Ewertowska, która stwierdziła, iż rytm i metrum są dość łatwo odbierane i wywierają na odbiorcę silny wpływ. Pracowała metodą rytmiki Dal<
Oalcroza, w połączeniu z met
odą Orffa,
xx rx t\t-rx+r—rx ro+i n o /-»
w y ina-/i ćjy sluj c\y
nadania muzyczno-
ruchowe śpiew oraz grę na instrumentach perkusyjnych.