skanuj0038 2

•    metabolizm

•    wydalanie ksenobiotyków (z moczem lub z powietrzem wydychanym)

oraz analityki ze szczególnym uwzględnieniem nowoczesnych metod analizy instrumentalnej.

BIOMARKERY

Biomarkery ekspozycji (narażenia) są to wskaźniki wchłoniętej dawki określające ilościowo wchłoniętą substancję toksyczną, jej metabolit lub produkty interakcji z. substancjami endogennymi.

Cenne są biomarkery swoiste dla określonej trucizny i występujące w łatwo dostępnym * materiale biologicznym ( mocz, ślina, krew, powietrze wydychane).

Sposoby mierzenia związków w powietrzu:

1)    NDS - najwyższe dopuszczalne stężenie /wartość średnia wyrażona czasem/

2)    NDSCh - najwyższe dopuszczalne stężenie chwilowe

3)    Najwyższe dopuszczalne stężenie pułapowe WDSP - nie powinno być nigdy osiągnięte dla HCN

Pobieranie próbek powietrza w warunkach przemysłowych:

1)    strategia ..pojedynczej próbki ciągłej”

2)    strategia „kilku próbek ciągłych”

3)    strategia „częściowych próbek ciągłych”

4)    strategia „próbek wyrywkowych”

1.. Metoda stacjonarna.

Dozymetry pasywne - przymocowujemy je do ręki pracowmika

Bibuła plus żel - ma właściwości pochłaniania substancji w których przebywa pracownik Koniec zmiany - analiza płytki

Dozymetry aktywne - rurki zawierające substancje pochłaniającą, pompka elektryczna przy' pasie pracownika.

Biomarkery skutków zdrowotnych - efekt dostarcza informacji o zmianach w organizmie, które powstały w wyniku ekspozycji na działanie substancji toksycznych (np. hematologiczne, nefrotoksyczne).

Biomarkery wrażliwości - informują o tym, czy w przypadku określonej osoby łub grupy osób po podaniu dawki należy' oczekiwać skutków zdrowotnych niższych lub wyższych od oczekiwanych.

31

ZL