spiewajace jezioro1

O! nie dnieprowskich nuta to dum,

To jakiś srebrny; przeciągły szum. Luba harmonja tonów tysiąca,

Mile niebieskim arfom wtórząca.

Słodki, czarowny, powietrzny brzęk, Jak owych pieśni hurysek dźwięk; Co przy dziewicy w letni poranek, Śniący na kwiatach roi kochanek.

Słucha Maj urna nieziemskich słów, Słucha, pobieży — i słucha znów,

I znów pierzchliwa, lekka jak łania, Płocho ulotny rozdźwięk ugania.

Bieży — i milej, milej co krok Czaruje serce, i słuch, i wzrok... Śpiewa jezioro — kwitnie dolina,

I wszędzie ustroń cicha, jedyna.

I czarodziejka, skinieniem rąk,

Kwiatek po kwiatku przynęca w pąk, Strojne w stubarwne brylanty rosy...

I wieńcem więzi rozwiane włosy.

U śnieżnej piersi miota się kwiat...

W sercu to milszych, minionych lat Nagle zadrżała pamiątka skora Gwiazd milijonem — jak tło jeziora...

•Nim ów (mówiła) polubił bój,

O! ileż razy Muradyn mój,

Ze mną tu błądził — i błogo, miło, Wtedy jak dzisiaj niebo nuciło.

w.rumm«, i.k* Zi[ito w'nó    ^p"'^us‘^!' ^{,ię pod}

duszy odbiły sie nip7lif7An_Q^W, ’!? ^WbP^omnlen|e minionych lat i w j<

tle jeziora.    wrażenia przeszłości jak miljon gwiazd n