zakażenia5

(cmtomclriiis). posocznicy lub infekcji dróg moczowych. Do innych rzadkich powikłań należą: zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, ropnie oraz zapalenie wsicidzia.

t Objawowe zakażenia GBS u ciężarnych cechuje podwyższona temperatura ciała, złe samopoczucie, tkliwość mięśnia macicy, dreszcze i uplawy. Zakażenia połogowe charakteryzują się nagłym wzrostem temperatury ciała i niebezpieczeństwem uogólnienia. Jednak u 10-30% zakażonych ciężarnych wspomniane objawy nie występują, a u 5% z nich stwierdza się wyłącznic bczobjawową bakteriurię.

Stwierdzenie u ciężarnej zakażenia GBS jest istotne, może ono bowiem być przyczyną porodu przedwczesnego, przedwczesnego pęknięcia błon płodowych i innych poważnych powikłań u płodu oraz noworodka.

Wśród możliwych dróg transmisji zakażenia do płodu należy wymienić zakażenia przczłożyskowe oraz wstępujące — także przez nieuszkodzone błony płodowe. Konsekwencją zakażenia płodu paciorkowcami grupy B może być obumarcie wcwnątrzmaciczne płodu. U płodów zakażonych GBS stwierdza się często zaburzenia czynności serca podczas porodu, u noworodków zaś niskie pH krwi pępowinowej i kwasicę metaboliczną.

Zakażenie noworodka następuje w większości przypadków podczas przejścia przez kanał rodny (ryzyko transmisji 70%) lub przez kontakt z zakażonymi osobami (ryzyko transmisji 17-45%).

Wykazano, że około 10-20% noworodków matek ze Streptococ-cus agalactiae ulega kolonizacji, a ryzyko ich zachorowania wynosi 1-4%.

Wykrywanie zakażeń GBS opiera się na hodowli i identyfikacji bakterii z wymazów z pochwy i odbytu pobranych od chorych. Wykorzystuje się również inne tradycyjne metody bakteriologiczne.

W ostatnich latach zastosowanie znalazły także metody genetyczne.

W okresie okołoporodowym u kobiet z dodatnimi posiewami w kierunku obecności GBS zaleca się podawanie penicyliny G co 4 godziny do chwili porodu. Stosuje się także ampicylinę. Leczenie kontynuuje się przez 10-14 dni po porodzie. Alternatywę stanowi podanie erytromycyny lub klindamycyny.

3.12.2. Zakażenie mikoplazmami

Mikoplazmy są najmniejszymi spośród znanych drobnoustrojów wolno żyjących. Charakteryzują się wieloma unikalnymi cechami. W odróżnieniu od bakterii mikoplazmy nie posiadają ściany komórkowej; ich błona cytoplazmatyczna zawiera dużą ilość steroli, a komórka i genom są mniejsze niż u bakterii. Replikacja mikoplazm.

w przeciwieństwie do wirusów, odbywa się poza komórką gospodarza.

W drogach rodnych występują trzy spośród piętnastu izolowanych od ludzi gatunków, a mianowicie: Mycoplusma hominis. Ureaplasma urealylicitm i Mycoplusma genitalium. Zakażenie przenoszone jest drogą płciową i podczas porodu, w wyniku kontaktu płodu z wydzieliną dróg rodnych matki.

Zakażenia mikoplazmami stwierdza się u 40-70% ciężarnych. W większości przypadków nic obserwuje się objawów chorobowych.

Zainteresowanie położników i neonatologów zakażeniami wywołanymi przez mikoplazmy wynika ze stwierdzenia związku między kolonizacją pochwy mikoplazmami a zakażeniem i wewnątrzmacicz-nym obumarciem płodu, porodem przedwczesnym, małą masą uro-dzeniową noworodków i nawracającymi poronieniami. Zakażenie wrodzone noworodka może objawiać się w postaci zapalenia płuc lub zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych.

W diagnostyce zakażeń wywołanych przez mikoplazmy znajdują zastosowanie metody hodowlane. Są one jednak długotrwale i kłopotliwe.

Istnieją sprzeczne poglądy dotyczące konieczności leczenia ciężarnych. u których stwierdzono zakażenia mikoplazmami.

3.12.3. Zakażenia wirusami 3.12.3.1. Zakażenia Herpesviridae

Do rodziny Herpesviridae należą trzy podrodziny Alphaherpesviri-nae, Belaherpesnirinae, Gammalierpesvirinae. Patologiczne procesy u ciężarnych i płodów wywołują następujące wirusy należące do wszystkich trzech podrodzin: Alphaherpesvirinae (wirus opryszczki

-    Herpes simplex typu I i typu 2, wirus ospy wietrznej i półpaśca

-    Varicella virus, czyli wirus Herpes typu 3), Belaherpesvirinae (wirus cytomegalii człowieka, czyli wirus Herpes typu S) i Gammaher-pesyirinae (wirus Epsteina-Barr, czyli wirus Herpes typu 4, wirusy Herpes typu 6 i 7).

Zakażenie wirusem opryszczki (Herpes simplex virus - HSV-1, HSV-2). Różnice cech biologicznych pozwalają na wyodrębnienie dwóch typów wirusa opryszczki pospolitej: typu I (HSV-I) i typu II (HSV-2). Zakażenia wirusami Herpes prowadzą do pierwotnego ich namnażania w komórkach wrót i dróg wniknięcia, a następnie do stałego zasiedlenia się wirusa (latencja wirusa w komórkach zwojów nerwowych, limfocytach B, monocytach), dlatego może dojść do ponownego jego przemieszczenia podczas zakażenia nawrotowego. Zbadaó wynika, że podczas zakażenia latentnego dochodzi do inte-