zdje08

¹    Archiwum Państwowe w Poznaniu, Landratura w Odolanowie, sygn. 503. k. 12.

²    Tamże. sygn. 78, k. 23.

Skrótu ..tamże" nie możesz użyć w przypisach złożonych, w których powołujesz się jednocześnie na kilka pozycji, ponieważ nie wiadomo byłoby, do której ..tamże" się odnosi.

Jeżeli w kolejno po sobie następujących przypisach przywołujesz dokumenty z różnych zespołów znajdujących się w jednym archiwum, to formuły ..tamże" (w odniesieniu do archiwum) zastosować nie możesz.

W przypisie złożonym, wszystkie wymienione w nim opracowania i adresy archiwalne oddziela się od siebie średnikami.

Jeżeli przywołujesz źródło rękopiśmienne, zrób to następująco: nazwa archiwum lub biblioteki, zapowiedź i sposób jej skrócenia (w nawiasie okrągłym) - (dalej:): nazwa zespołu archiwalnego lub działu biblioteki, zapowiedź i sposób jej skrócenia (w nawiasie okrągłym) - (dalej:); sygnatura: sygn.; karta: Ił lub s. - strona. Odwrotną stronę karty oznacz - v. (verso). Jeżeli korzystasz z mikrofilmu, poprzedź jego numer (sygnaturę) skrótem - mf.

¹ Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie (dalej: AGAD). Centralne Władze Wyznaniowe (dalej: CWW), sygn. 1158, k. 97; AGAD. Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych (dalej: KRSW). sygn. 486, s. 15; Archiwum Państwowe w Łodzi Oddział w Pabianicach (dalej: APŁ OP), Akta miasta Pabianic (dalej: AmP), sygn. 233. k. 300 v.

• Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna im. J. Piłsudskiego w Lodzi (dalej: WiMBPŁ), Zbiory specjalne (dalej: Zb. spec.), sygn. 891, s. 15; AGAD, KRSW, mf 517, k. 46.

Podczas cytowania nie publikowanych inwentarzy archiwalnych, ich zapis bibliograficzny musi być poprzedzony wskazaniem archiwum, w którym są przechowywane.

¹ Archiwum Państwowe w Kaliszu, Wstęp do inwentarza zespołu akt Zarząd Powiatowy Kaliski, oprać. R. Szczepaniak, Kalisz 1976.

Gdy w przypisie złożonym powołujesz się na źródła i na literaturę, to zrobić to powinieneś w następującej kolejności: źródła rękopiśmienne, źródła drukowane, opracowania.

A

¹ AGAD, Księgi grodzkie sieradzkie, ks. IS, k. 668; Polska XVI w. pod względem geograficzno-statystycznym. Wielkopolska, t. 2, oprać. A. Pawiński, „Źródła Dziejowe’’, t. 13, Warszawa 1883, s. 264; M. Baruch, Pabianice, Rzgów i wsie okoliczne. Monografia historyczna dawnych dóbr kapituły krakowskiej w Sieradzkiem i Łęczyckiem, Warszawa 1903, s. 79; S. Zajączkowski, Opole chropskie. Przyczynek do genezy dawnych dóbr pabianickich kapituły krakowskiej, „Rocznik Łódzki”, t. 5, 1962, s. 146.

W przypisach złożonych należy wymieniać przywoływane opracowania w kolejności dat wydania, poczynając od najstarszych.

¹ E. Kneifel, Die evangeiisch-augsburgischen Gemeinden in Polen 1555-1939, Vierkirchen 1971, s. 174; W. Pruss, Społeczeństwo Królestwa Polskiego w XIX i na początkach XX wieku. cz. I. „Przegląd Historyczny”, t. 68, 1977, z. 2, s. 273, tab. 6; T. Stegner, Ewangelicy warszawscy 1815-1918, Warszawa 1993, s. 27.

W przypisie jesteś obowiązany wskazać dokładnie miejsce, z którego pochodzi przywołana przez ciebie informacja. W zależności od jej położenia, możesz zrobić to na kilka sposobów, identycznie w odniesieniu do źródeł rękopiśmiennych, jak i publikacji:

1)    s. (lub k.) z liczbą arabską - wskazuje jedną stronę (kartę);

2)    s. i n. - oznacza stronę wskazaną (liczba arabska po s.) i następne;

3)    numer strony początkowej i końcowej, gdy chodzi o dłuższy fragment (np.: 78-82);

4)    passim - oznacza, że informacja pojawia się lub jest omawiana wielokrotnie w licznych miejscach tego samego dokumentu lub tej samej publikacji.

¹ B. Dzieduszycka, Ze studiów nad wczesnośredniowiecznymi technikami budownictwa obronnego. Umocnienia wczesnośredniowiecznego Kaszowa w woj. wrocławskim. „Silesia Antiąua”, t. 24,

1977, s. 93.

i L. Grosfeld, Polityka państw centralnych wobec sprawy polskiej w latach pierwszej wojny światowej. Warszawa 1962, s. 318 i n.

³    Tamże, s. 78-82.

⁴    Archiwum Państwowe w Płocku, Akta miasta Gąbina, sygn.

83, passim.

95