Zdj�cie152 (2)

lo tkwi. Dotykamy tu starego sporu o tafefii WBM terackirh i cele interpretacji literatury.

(LPmkoouje tendencja, najbardziej kiwlbj pisać o literatur**? w taki sposób, który 11 przecinał isiąildw • autorem i który by ng spal ds>h literackiego^ jako tobi«ktyidMriH«p tan niewiadomego pocfttodaeiua. C^bru*    Bi¹—Wjp

kecjilsa w. marsem — Jak w ltaadym ir«*«stą wjt«> ras refuwloika, ąg jpooób obeoooóoi pityogni ói ku — Jest tu dobrym punktem wyjścia <u£ K8H tpcotfi esy Muktrftrfa, który hy cechy cQjMn mumii odnasfl do Jego twóryUom tu mórltiu nyrt> odcięci Wach pidttll o Triera turas* Od opisu jSfe a perspektywą aa autora — do littrsnhiagn partia pseerea. jego .jobraau** wy w ied sionege |kena,i M ae wmysUuags er tych duetach. co moóe o ksb sakw amigyt ku agrmu»s isiiii sto do eapakftów I »«MM « oAtorcr    rni-r

%4 Trudniej mą igndidE na mnntaale autordUHa dMcsycbj bytów. To* od Okopieó-Staanósha obd Jdc ,nebect utworu**, a oo — inaceej nsiymgr 1 nieco mace*j rozumiejąc —-s " i iglsikiiaU Sbs# CpartoM mynaoócl twkoydi"). Kosddeermsu Lyoósaoi literacki”*) I Handke (^autor tego sMa óbab"V m. mafnrją nadawaj tnk-nąłnidM wyurwdsaoną s stwora, I*ct Mworaoną knUii^⁴^ pftń odbiorcę ety. iciAej. interpretatora. B u tal* rwy mforusacfe wydóbyt* t utworu, informacje e Sp bch ma rządzących I łączy Je mytloes w fedulM calca nbwkiywnie istnieje tylko autor I aigjtJSP |    , Nadawco otworu** jest funkcją talarprdaąi jjm I

gaUlorą. C*y byty tego rodaaju — naeeakdsu H I aasunemy? mySkua. mtsmrjooalne cm wmaem^jMS mesesoy twuruyóf Matmaba> powstaje    I