0000025(1) 2

II. Zespół mięśniowy unoszący kończynę górną powyżej poziomu przez

zgięcie w stawie ramiennvm

*

Jesi to ruch złożony, w którym biorą udział mięśnie odpowiedzialne za zgięcie w stawie ramiennym, jak i te, które przez odpowiednią zmianę położenia obręczy kończyny górnej umożliwiają uniesienie części wolnej kończyny ponad płaszczyznę poprzeczną przebiegającą na wysokości głowy kości ramiennej. Test tego ruchu umieszczono celowo wspólnie z innymi ruchami kończyny górnej, ponieważ jest ona tą częścią ciała, do której przykłada się opór, bądź odciąża testując w odpowiednich stopniach skali. Trzeba jednak wiedzieć, że oceniany ruch jest wypadkową pracy zespołów mięśniowych obręczy kończyny górnej, jak i mięśni zawiadujących ruchami w stawie ramiennym. Wydaje się» że im bardziej testowana kończyna odchyla się od ww. płaszczyzny, tym większe znaczenie mięśni obręczy kończyny górnej i odwrotnie, tzn., jeżeli kończyna górna nieznacznie tylko przekracza płaszczyznę poprzeczną, to wtedy wykonanie ruchu wymaga większego zaangażowania mięśni obręczy kończyny górnej. Te same uwagi dotyczą testowania ruchu wznosu kończyny górnej przez odwiedzenie, choć tam inne mięśnie będą współdziałały, szczególnie ze strony kończyny górnej.

1.    m. naramienny - część obojczykowa (ryc. 165a),

2.    m. dwugłowy ramienia - obie głowy (ryc. 170a i b).

3.    m. kruczo-ramicnny (ryc. 167b),

4    m. czworoboczny - część zstępująca (ryc. 133a,).

5    ni- zębaty przedni - część dolna (ryc. 135c).

Test ruchu wznosu kończyny górnej powyżej poziomu przez zgięcie w stawie ramiennym

3-Pozycja wyjściowa - siad z testowaną kończyną górną zgiętą w stawie ramiennym do kąta 90° w płaszczyźnie strzałkowej. Kończyna leży na podłożu (stół), ręka dłoniową powierzchnią oparta o podłoże. Tułów przednią powierzchnią przylega do podłoża, na który m leży kończyna górna.

- Stabilizacja tułowia rękami badającego od tyłu nie pozwala mu na wykonanie skłonu w tył. Ręka stabilizująca tułów musi być umieszczona poniżej łopatki (ryc. 187).

^Ryc 187. Test ruchu wznosu kończyny górnej prawej przez zgięcie w stawach ramiennym i obręczy kończyny 9órnei w stopniu 3 Pozycja wyjściowa. Dla lepszej czytelności obrazu zrezygnowano z podpórki pod kończynę górna testowana

- Ruch wznosu kończyny górnej w płaszczyźnie strzałkowej w górę przeciw sile ciężkości (ryc. 188).

⁴    - Pozycja wyjściowa, stabilizacja i ruch takie same jak w stopniu 3. Na dolną

nasadę ramienia bezpośrednio nad stawem łokciowym, ręką badającego należy przyłożyć opór mniejszy od maksymalnego, który pozwoli na wykonanie ruchu w pełnym zakresie (ryc. 189).

5    - Wszystkie parametry badania takie same jak w stopniu 4, tylko wielkość

oporu osiąga wartość maksymalną, możliwą do pokonania przy zachowaniu fizjologicznego zakresu ruchu.

^ - Pozycja wyjściowa - leżenie na boku nie testowanym. Kończyna górna po stronic testowanej ugięta w stawie ramiennym do kąta prostego, ustawiona równolegle do podłoża, odciążona na ręce badającego bądź za pomocą systemu bloczkowego.