0000030

31

Pomiar sił kontrakcyjnych w odcinku szyjnym

Tabela II

Chorzy z objawową rwą szyjno-ramienną

Uszkodzenie	Liczba chorych	Wartości pomiaru w		kg
		średnie	skrajne
„pysk" urazowy „Pysk" zwyrodnieniowy	10	40	41	38
	5	42	43	41

Złamania zgięciowe. U tych chorych stwierdzano zazwyczaj kompresję trzonów z przemieszczeniem lub przednie zwichnięcia. Średnia wartość pomiaru dla tej grupy wynosiła 19 kG — przy wartościach skrajnych: najwyższej 24 kG i najniższej 13 kG.

Złamania wybuchowe. Oprócz wieloodłamowego złamania trzonów występowały tutaj zwichnięcia z zaskoczeniem wyrostków stawowych. Dla tej grupy średnia wartość pomiaru wynosiła 13 kG — przy wartościach skrajnych: najwyższej 15 kG i najniższej 11 kG.

Złamania odgłęciowe. Byli to chorzy z porażeniem czterokończynowym charakterystycznym dla zespołu rdzeniowego środkowego. Średnia wartość pomiaru w tej grupie wynosiła 24 kG — przy wartościach skrajnych: najwyższej 26 kG i najniższej 22 kG.

W grupie chorych z objawową rwą szyjno-ramienną znalazło się 15 pacjentów (lab. II). U 10 z nich stwierdzano pourazową przepuklinę tarczki między-kręgowej, u 5 natomiast zmiany zwyrodnieniowo-zniekształcające. Chorzy z „dyskami urazowymi" nie przekraczali 35 roku życia, ze zmianami zaś zwyrod-nieniowo-zniekształcającymi wszyscy byli po 50 roku życia.

Wartości pomiaru u tych chorych przedstawiały się następująco. Dla „dysków urazowych" średnia wartość pomiaru wynosiła 40 kG — przy wartościach skrajnych: najwyższej 41 kG i najniższej 38 kG. W przypadku zmian zwyrod-nieniowo-znieksztalcających wartości te były wyższe i wynosiły: średnia 42 kG — przy wartościach skrajnych 43 i 41 kG.

Wyniki uzyskane w całej tej grupie chorych, z wyjątkiem niektórych przypadków „dysków urazowych", mogą być uważane za wartości prawidłowe — fizjologiczne — dla szyjnego odcinka kręgosłupa. W odniesieniu do nich przeprowadzone korelacje wyników pomiaru u chorych z urazami kręgosłupa szyjnego wskazują na wyraźne różnice: w przypadku urazu zakres sił kontrakcyjnych zmniejsza się dwu-, a nawet trzykrotnie.

Powyższe badanie w zestawieniu z radiologiczną analizą zmian poszerza zakres informacji odnośnie do postępowania operacyjnego i pooperacyjnego. Wyciągnięte z tego wnioski o stanie więzadeł w uszkodzonym segmencie ruchowym pozwalają dobrać odpowiednią dla danego chorego metodę operacyj-I tak, w przypadku niskich wartości sił świadczących o znacznym uszko-zeniu tylnego układu więzadłowego, poza przednią spondylodezą międzytrzo-j^l0'^v3- konieczne jest zastosowanie dodatkowej stabilizacji pętlą metalową za ^ukl i wyrostki kolczyste. Sama bowiem spondylodezą przednia okazuje się i niewystarczająca i prowadzi często do wypadania przeszczepu kostnego (3).

atomiast w przypadkach wykazujących pomiar zbliżony do wartości prawidło-r, ^Ych nie obserwowano wypadania przeszczepu kostnego ani angulacji w miej-L ^Sc«spondylodezy.