0000063(1)

W chorobach układu pozapiramidowego, jak np. w drżączce poraźnej (paralysis a git ans), odruchy kolanowe i ze ścięgien Achillesa mogą być nieraz wzmożone, ale nie w takim stopniu, jak w uszkodzeniach szlaku korowo-rdzeniowcgo. W tężcu wszystkie Odruch) są wybitnie wygórowane.

We wszelkich rodzajach zaniku mięśni znaleźć można niekiedy pozorne wzmożenie odruchu ścięgnowego, jeśli mięsień przeciwniczy (antagonista) jest akurat zaniki), nic ma bowiem wówczas jego hamującego działania. Na przykład w razie zaniku mięśnia dwugłowego uda odpada jego działanie przeciwnicze prz\ wywoływaniu skurczu mięśnia czworo-głowego, na skutek czego odruch kolanowy w tym przypadku wydaje, się wzmożony. To samo dzieje się z odruchem ze ścięgna mięśnia dwugłowego w razie zaniku mięśnia trójgłowego kończyny górnej.

W chorobach móżdżku na skutek osłabienia napięcia mięśniowego od- Odruci ruchy kolanowe przyjmują postać tzw. odruchów wahadłowych. U oho- «ak*}' rych z porażeniem kurczowym zgięciowym kończyn dolnych para ple gic en flerion) trudno jest nieraz otrzymać odruchy kolanowe z powodu przykurczów mięśni oraz znacznego napięcia mięśniowego; to samo dotyczy innych chorób, przebiegających z nadmiernie wzmożonym napięciem mięśniowym.

Odruchy podeszwo we. Odruch podeszwowy badamy zazwy- Odruchy czaj w sposób następujący; choremu leżącemu na wznak zginamy nieco podestu:-^ badaną kończynę dolną w biodrze i kolanie, skręcając ją częściowo na zewnątrz. Można też badać inaczej, a mianowicie w ułożeniu chorego na wznak z kończynami dolnymi swobodnie wyprostowanymi. Następnie końcem młotka, ołów ka lub obsadki pióra drażnimy skórę zewnętrznej powierzchni podeszwy od pięty do podstawą' palca piątego lub do podstawą- palców, zwłaszcza kłębu palucha, me dochodząc do samego rowka poprzecznego. Normalnie występuje w⁷ odpowiedzi zgięcie podeszwowe wszystkich palców, a więc i palucha (flexio plantaris), czemu nieraz towarzyszy skurcz przednich mięśni uda, a zwłaszcza mięśnia napinającego powięź szeroką (m. tensor faseiae latae) — tzw\ odruch Brissauda.

Po silniejszym podrażeniu lub przy nadwrażliwości zjawia się dodatkowe prostowanie (zgięcie; grzbietowe) stopy lub skurczenie się całej kończyny (Babiński).

Fizjologiczny odruch podeszwowy łatwiej jest uzyskać drażniąc skórę wewnętrznej przyśrodkowej) powierzchni podeszwą stopy, natomiast odruch patologiczny (Babińskiego) lepiej jest wywołać drażniąc skórę powierzchni zewnętrznej (bocznej) podeszwy; dlatego też badanie odruchu podeszwowego zaczynamy zawsze od drażnienia powierzchni zewnętrznej podeszwy; jeśli nic otrzymujemy żadnej reakcji lub jest ona niepewna, należy badać powtórnie, drażniąc przyśrodkową powierzchnię podeszwa . Najbardziej miarodajna jest zawsze pierwsza reakcja. Nieraz chcąc otrzy mać odruch podeszwowy, zwłaszcza, aby upewnić się czy występuje

u-

163