V = V/m (stosunek objętości cząsteczki do jej masy) wyraża objętość właściwą substancji makrocząsteczkowej w roztworze, a p gęstość rozpuszczalnika. Dla typowych białek wielkość V mieści się w granicach 0,73-0,75 I/kg.
Wzór 8.7 można wyprowadzić w następujący sposób. Na cząsteczkę o masie m działa siła odśrodkowa oraz siła wyporu określona prawem Archimedcsa. „Pozorna” masa cząsteczki wynosi
m' = m— Kp
gdzie V oznacza objętość molekuły, więc Kp jest masą rozpuszczalnika wypartego przez cząsteczkę. Tę masę pozorną można wyrazić przez
( V \
m’ = m I 1--p I = m (1— Kp)
Na cząsteczkę znajdującą się w odległości x od osi obrotu rotora działa siła odśrodkowa
Kod, = m(l — Kp) to2*
Gdy siła ta zrówna się z siłą oporu 8.3, czyli spełniony będzie warunek
i/i(l— Kp) w2* = /- 8.8
dl
makrocząsteczki będą scdymenlowały w kuwecie ultrawirówki ze stałą prędkością v = dxjći ku peryferiom rotora. Stąd masa cząsteczki
da:
“di'
m = -——
<o3jc(1— Kp)
Uwzględniając zależność 8.6 oraz M = mNA, otrzymujemy wzór Svedberga 8.7.
Należy zwrócić uwagę, iż wzór ten jest słuszny nie tylko dla cząsteczek kulistych, lecz
s
dla każdego kształtu. Stosunek — występujący we wzorze Svedberga nie zawiera f
pozostaje więc stały, niezależnie od kształtu makrocząsteczki. Wyrażenie na współczynnik dyfuzji zostało wyprowadzone przy założeniu, iż roztwór substancji makrocząsteczkowej zachowuje się jak roztwór idealny; warunek ten nie zawsze bywa spełniony. Aby zbliżyć się do niego należy przeprowadzać pomiary dyfuzji i sedymentacji dla kilku stężeń badanej substancji, a wartości D oraz s ekstrapolować do zerowego stężenia (nieskończenie dużego rozcieńczenia) roztworu.
Jeżeli eksperyment ultrawirowania prowadzić dostatecznie długo, makrocząsteczki sedymentujące w kuwecie wytworzą gradient stężenia tak znaczny, że strumień dyfuzyjny zrówna się ze strumieniem sedymentacyjnym.
kT dc ~7S ~dx
Strumień dytuzyjny:- = —DS- =
dl dt
_ . du d* m(I— Vp) co2 ■ x
Strumień sedymentacyjny:-- cS -—- = cS-*-
Z porównania:
m(l— Kp) ci2xdx —
164