029 5

Ryc. 2.2. Obraz dyfrakcyjny wi^ki światła po przejściu przez Otworek.

i ciemnych. Najwięcej światła pada w miejscach, w których w wy niku interferencji będą największe amplitudy (zgodne fazy), nic będzie natomiast światła w miejscach wygaszania się (fazy przeciwne), w których amplitudy będą zerowe. Z punktu widzenia mechaniki kwantowej fotony mają największe prawdopodobieństwo znalezienia się tam. gdzie amplitudy są największe, kierują się więc po przejściu przez otworek do miejsc, o największym natężeniu światła. Strumień bardzo licznych fotooów da więc obraz dyfrakcyjny statystycznie zdeterminowany, zgodny / ryciną 2.2. Jak zachowa się pojedynczy foton? Tego nic można przewidzieć. Zachowanie się pojedynczego fotonu nie jest zdeterminowane. W tym znaczeniu mó-uimy o indeterminizmic w mikroświecie

2.4. Powłoka elektronowa

2.4.1. Zjawisko absorpcji i emisji fotonów

Zjawisko absorpcji lub emisji foion&n przy przejęciach elektronu z poziomów niż-szych na wyższe lub wyższych na niższe można łatwo przedstawić wykorzystując najprostszy model, czyli model atomu wodoru opracowany przez Bohra. Do rozważań Bohr wykorzystał model planetarny atomu opracowany przez Rutherforda. W modelu Bohra muszą być spełnione cztery podstawowe postulaty:

- siła dośrodkow a działająca na elektron jest siłą natury kulombowskicj opisana wyrażeniem:

(2.11)

_P iwr² I c‘

^F- —-«F. 7

plz* m. r. c    odpc**icdnio mas*. prędkoW i Udunck rkklrx«iu.

t - promie* orbity rkktrrau. - pr/cmkalm*^ ckkiryc/m próZni

29