0306

0306



czasem crCu 1,6 <rA1. Paradoks len znalazł wyjaśnienie na gruncie teorii pasmowej. Okazało się, że przewodność elektryczna zależy nie od liczby elektronów walencyjnych, lecz od stosunku liczby elektronów', będących w górnym, niezapełnionyin paśmie, do całkowitej liczby poziomów w tym paśmie.

Przewodniki elektronowe, w odróżnieniu od półprzewodników charakteryzują się:

9a

1)    ujemnym współczynnikiem temperaturowym przewodności właściwej— <0 lub

9T

9a

a. — — >0, co wyraża znana przybliżona zależność (p = p0(l + a Ar)),

9T

2)    niezależnością a od £ (prawo Ohma),

3)    maleniem a przy wprowadzaniu domieszek.

W półprzewodnikach:

9<s

1)    — >0 (patrz wzór 17.11),

9 T .

2)    a nie zależy od E tylko dla słabych pól,

3)    a rośnie ze wzrostem stężenia domieszek,

4)    przewodnictwo ma zawsze charakter elektronowy i dziurowy.

Przewodniki jonowe. Przewodnikami jonowymi, zwanymi elektrolitami, mogą być ciecze i ciała stałe krystaliczne i bezpostaciowe.

Do ciekłych przewodników jonowych zaliczamy roztwory (zwłaszcza wodne) kwasów, zasad i soli oraz sole i wodorotlenki metali alkalicznych w formie stopionej. Ciałami stałymi o budowie krystalicznej, a przewodzącymi jonowo, są haloidki metali alkalicznych (K.C1, NaCI, KBr, KJ, AgBr itd.), a także haloidki niektórych innych metali (np. PbCU). Bezpostaciowym ciałem stałym o przewodnictwie jonowym jest np. szkło i mieszaniny różnych tlenków w formie sprasowanej (np. tlenku cyrkonu i tlenków ziem rzadkich, a także wiele innych).

W odróżnieniu od przewodników elektronowych, tj. metali i węgla, które nazwano przewodnikami pierwszego rodzaju, przewodniki jonowe są przewodnikami drugiego rodzaju. Charakteryzują się one tym, że nośnikami prądu są w nich jony (dodatnie i ujemne), w których, jak wiadomo, skupiona jest masa przewodnika. Przepływ prądu przez przewodniki jonowe związany jest więc z transportem masy, a to powoduje zmiany fizyczne w przewodniku. Nie obserwuje się podobnych zmian w przewodnikach pierwszego rodzaju, natomiast w półprzewodnikach stwierdzono również nieznaczny prąd jonowy, a przez to i powolne zmiany ich właściwości fizycznych. Nie ma to jednak znaczenia praktycznego.

Teoria przewodnictwa jonowego interesować nas będzie pod kątem przydatności jej do wyjaśniania elektrycznych właściwości komórek i tkanek.

W wodnych roztworach kwasów, zasad i soli jony powstają w wyniku dysocjacji elektrolitycznej, tj. w wyniku rozszczepiania się cząsteczek obojętnych rozpuszczanych substancji. Częściowej dysocjacji ulega również sama woda. Dysocjujące działanie wody na rozpuszczone w niej substancje spowodowane jest tym, że cząsteczki wody tworzą silnie rozciągnięte dipole, które odpowiednio ustawiając się, rozrywają dipolowe cząsteczki soli, kwasów i zasad (ryc. 17.5). Po rozerwaniu cząsteczki na jony, dipole wody otaczają ją, tworząc powłokę hydratacyjną (ryc. 17.5 6 i c), która utrudnia ruch jonu.

Procesowi dysocjacji przeciwdziała proces odwrotny, tj. rekombinacja jonów


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
RSCN6180 Opisane zjawisko fotoelektryczne ma trzy cechy, których nie można wyjaśnić na gruncie klasy
IMGt93 nimi testami i okazało się, że dzieci te miały objawy nadwrażliwości na dotyk, nazywane czase
PB250321 Wyjaśnienie postaci równania Amheniusa możliwe Jest na gruncie teorii zderzeń aktywnych, wy
PB250322 Wyjaśnienie postaci równania Arrheniusa możliwe jest na gruncie teorii zderzeń aktywnych,
Czy istnienie wymienionych wcześniej odstępstw od efektywności tynku (anomalii) można wyjaśnić na gr
folder seksuologii9 ZABURZENIA EREKCJI NA TLE NACZYNIOWYM • Obecnie ocenia się, że ponad połowa prz
Na pierwszy rzut oka wydaje się, że uderzająca różnica w wielkości r dla grup w 12 i 12a związana je
page0299 NAŚLADOWANIE. 297 na powierzchnię naszego planety, dowiadujemy się ze zdziwieniem, że niekt

więcej podobnych podstron