Jak już wspomniano, różnicę potencjału w warstwie dyfuzyjnej określa się pc cjałem elektrokinetycznym dzeta (Q. Grubość warstwy dyfuzyjnej zależy przede w>~ kim od stężenia elektrolitów i ich wartościowości. Cząstki koloidalne (o określonym dunku i mające warstwy dyfuzyjne) będą więc w miarę zbliżania się do siebie odp;-; się siłami elektrostatycznymi, przeciwdziałającymi ich łączeniu się w większe aglom Poza siłami elektrostatycznymi na cząstki te będą oddziaływać także siły przyciąć_ van der Waalsa. W zależności od wypadkowej tych sił, może w układzie koloidalnym chodzić do łączenia się cząstek w większe aglomeraty lub do stabilizacji zawiesin, zmiany stopnia dyspersji. Wobec tego w miarę obniżenia się potencjału powierzchnio * cząstek lub poprzez zmniejszenie grubości warstwy dyfuzyjnej następuje zmniejszeń : odpychania elektrostatycznego, co prowadzi do agregacji cząstek. Proces ten następu e dodaniu elektrolitu lub koloidu o znaku przeciwnym. Duży wpływ na koagulację zi mocą elektrolitu ma wartościowość jego jonów o znaku przeciwnym do ładunk-wierzchni. Proces koagulacji wymaga czasu i przy wysokim potencjale elektrokiner nym (powyżej -70 mV), zwykle koagulacja nie zachodzi, układ jest stabilny (rys. - 1 Podwyższenie wartości potencjału dzeta do około -30 mV powoduje tzw. koagulacje wolną, a przy wartości potencjału równej zero następuje koagulacja szybka. Cząstki ' idalne poruszają się głównie dzięki dyfuzji cieplnej, która jest procesem powolnym zwiększenia szybkości przenoszenia masy cząstek w zawiesinie, zwłaszcza o niewie udziale cząstek stałych, stosuje się mieszanie [15, 19].
c,stężenie koagulanta, ppm
Rys. 9.21. Wpływ stężenia koagulanta na szybkość koagulacji
Przyspieszenie koagulacji występuje także w przypadku obecności w zawiesinie nej ilości cząstek dużych, które inicjują proces koagulacji. Równocześnie z koagulacji stępuje często proces strącania, który może mieć różny charakter (izomorficzna kry > cja, okluzja, powstanie kryształów nieprawidłowych, a także adsorpcja na wytwo fazie stałej).
50