Onomatopeiczna teoria mowy
la
ne i wodne (np. statek Batoty), ^Ffnrów utworów literackich, nazwy sztuk plastycznych. W poi. “ iej. przyjęto rozpoczynać nazwy w . ,7„ kiirii literami, jednakże granica nuę y nazwami własnymi a pospolitymi me ] ostra, toteż istnieją spory co do pisani-niektórych wyrazów, np. j^jok sana chodów (Warszawa czy warszawa, Fi a czy fiat) i innych produktów przemysłowych. Również nazwy narodowości nie wszędzie
dzcniem (etymolo
3tRudową’ słowotwórcza i tymi włj^ciwo-^ śćiami gramatycznymi, które je różpią od naz w ~~pospolitych ^zob. Gramatyka na-zewnicza). Bada też oczywiście związki nazw własnych" z -> appellatiwami. Dzięki nazwom własnym zapisanym w średnio-wieczny cii źródłach, zwłaszcza w dyplomach i księgach sądowych, możemy poznać właściwości jęzT poi. w czasie, kiedy jeszcze nie było tekstów pisanych po polsku albo było ich mało.
Prace onomastyczne polskich (wyjątkowo też obcych) uczonych rejestruje Bibliografia onomastyki polskiej do r. 1958 włącznie, oprać. W. Taszycki przy współudziale M. Karasia i A. Turasiewicza (1960) i Bibliografia onomastyki polskiej od r. 1959 do 1970 włącznie, oprać. W. Taszycki przy współudziale tychże (1972). Bieżano
j| • ' 8. U.
Onomatopeiczna teoria mowy — teoria zakładająca naturalny związek nazw ze zjawiskami przez nie oznaczanymi W <>7
mesmniu do genezy języka teoria ta rTrzVt zjawisk świata zewnetrznL ^
Opec (Op
po r. 153151 Od r. 1499 od r. 1505, i
czasów zna ność litera tylko przy* kład) Żywe jedno wyda Książka
w w. XVI W języku widać wpl deckiego. róbką sła^ dodał tłu pieśni reli* Hallera j( mowa do tegoż dru czynił się w jęz. na
Opis s budowy W różny* stycznycl Szkoły s na ogółc mentacj a procedur stytucją) hych jed
dystrybr macy j no się: a) z< jącego ] jego ^
1>eguł tr
macja)
głęboką
Pierzchł
ziem-
tytuły
tela, Rozmaitości), narz
a>