119 3

222

A’ =	§A	(B,	xc).		(7.	. 4a)
		B	= sB	(A),	(7.	. 4b)
^XC ^=	sx	(C,	X).		(7.	4c)
		C	^= SC	(A),	(7. 1	4d)
Y =	^fY	(A)			(7.	4e)

oraz uporządkujemy

A' = gA (B, xc),	(7.5a)
Xq (C, X).	(7.5b)
3 = gg (A).	(7.5c)
< (J 00 li u	(7.5d)
Y = fy (A).	(7.5e)

Funkcję g_;<;    (7.5b) najwygodniej jest realizować z pomocą

multipleksera, na którego wejścia adresowe jest podany wektor C a na wejścia informacyjne - wektor X (wektor C wybiera odpowiedni sygnał x^-z wektora X). Funkcje gg, g_r i f y (7.5 c.d.e) najprościej jest zrealizować za pomocą pamięci stałej ROM, zaś wektor A na podstawie A’ - za pomocą rejestru (oznaczymy go operatorem REG; wektor A przy najbliższym aktywnym zboczu zegara przyjmuje nową “wartość" równą A’). Realizacja funkcji g_A (7.5a) wymaga natomiast, jako jedyna, zbudowania specjalizowanego układu adresowania, który oznaczymy operatorem UA. Uwzględniając powyższe uwagi, wyrażenia (7.5) zapisać można następująco;

A’ = UA (B. x_c),    (7.Ba)

x_c = MUX (X; C),    (7.Bb)

<B, C, Y> = ROM (A).    (7.6c)

A = REG (A' ),    (7.6b)

przy czym symbol <B, C, Y> oznacza wektor będący złożeniem wektorów B, C i Y.

Wyrażeniom (7.6) odpowiada schemat z rys. 7.2 a.

Niekiedy dopuszcza się zależność stanu wewnętrznego A od dwóch lub

_więcej sygnałów wejściowych x, co jednego wspólnego multipleksera i (rozszerzenia funkcji) układu adre: operatorem UAX) - rys. 7.2 b.

powoduje konieczność rezygnacji z wymaga odpowiedniego rozbudowania iowania (opiszemy go w tej wersji

a)

b)

X

Rys. 7.2. Podstawowe struktury mikroprogramowanego układu sterującego

Pamięć stała ROM w strukturach z rys. 7.2 jest nazywana pamięci? nukroprogramów, zaś rejestr R - rejestrem adresu mikroinstrukcji (licznikiem mikroprogramuj. Zauważmy, że wektor A. który w klasycznych metodach syntezy zawierał numer stanu wewnętrznego układu, tutaj jest numerem (adresem) odpowiedniego słowa w pamięci ROM. zawierającego niezbędne informacje (wektory Y, B, C) do wygenerowania sygnałów wyjściowych oraz nowego stanu (nowego adresu dla ROM) układu.

Gdy czas działania układu jest parametrem krytycznym, a czasy neakcji układu podlegającego sterowaniu są porównywalne z opóźnieniami wprowadzanymi przez pamięć ROM, rejestr i multiplekser układu sterującego, wówczas można rozważyć zmianę struktury tego ostatniego.