128 2

250

b)

Rys. 7.7. Zespól 2A: a) standardowe segmenty sieci działań, b) realizacja układowa

¹ •    gdy K = 0,

^SL ^{= X}C ® ^cx’ ^{gdy K = 1}•

(7.36)

Dla mikroinstrukcji (7.35 a), mamy K = 0, zatem = 1 i licznik w strukturze z rys. 7.7. b. dla danego adresu A. zawsze jako nowy adres

generuje adres następny A_{i + r} W przypadku mikroinstrukcji (7.35 b), K = j, stad = s^ = ^XC ® ^cx' Badanie warunku oraz przejścia do nowych adresów odbywają się tu zatem w identyczny sposób jak w Zespole 1.

Poza bitem K, pozostałe bity słów pamięci zawierających _roikroinstrukcje (7.35) pełnią podwójną rolę: raz interpretowane są jako wektor Y (gdy K = 0), raz zaś - jako wektor <B, C, c_x> (gdy K = 1). W tym ostatnim przypadku musi być zablokowany wyp}yw informacji na zewnątrz układu. Jest to zrealizowane przy pomocy zespołu elementów trójstanowych sterowanych sygnałem Sy = K (rys. 7.7 b), przy czym:

0,

1,

stan normalny (przepływ informacji na zewnątrz),

stan wysokiej impedancji (blokada przepływu infoi—

macji).

(7.37)

r

W dalszej części rozdziału przedstawimy inne rozwiązanie powyższego problemu (bez elementów trójstanowych).

Z punktu widzenia efektywności wykorzystania pamięci ROM, stosowanie Zespołu 2 A jest szczególnie korzystne w problemach, w których długość wektora Y jest porównywalna z sumaryczną długością wektorów B i C wraz z bitem c_x-

ZESPÓL 2 B¹

Aj: go to A.;    W = <K, B>. K = 0,    (7.38a)

J

A.: execute Y; if Xę then go to A_i+2;

W = <K, C, Y>, K = 1.    (7.38b)

Standardowe segmenty sieci działań przedstawiono na rys. 7.8 a, zaś realizację układową - na rys. 7.8 b.

Warunkiem opisania dowolnej sieci działań przy pomocy Zespołu 2B¹ Jest dysponowanie mikrorozkazem pustym Yq oraz występowanie w zespole X stałej Xq. Ponieważ mikroinstrukcja (7.38 b) zawiera aż dwa adresy lokalne (A^₊j,    A.₊₂), komplikuje się problem adresowania. Odbywa się

°no według następującej zasady (por. rys. 7.8 b):