133 2

260

Rys.

12. Zespół 3¹¹: a) standardowe rea1 i zacja układowa

segmenty sieci działań.

b)

ikroinstrukcjom stosowanego zespołu. Następnie, w gałęziach sieci Jziałari łączących poszczególne segmenty należy nanieść numery stanów wewnętrznych (adresów) zgodnie z zasadami obowiązującymi dla mikroinstrukcji przyjętego zespołu. Każdemu standardowemu segmentowi sieci działań odpowiada mikroinstrukcja, można więc teraz napisać sekwencję mikroinstrukcji opisującą całą rozważaną sieć działań. Otrzymujemy w ten sposób mikroprograra pracy układu sterującego, ponieważ każdej mikroinstrukcji odpowiada określony format słowa pamięci ROM. możemy, z kolei, określić zawartość pamięci ROM odpowiadającą napisanemu wcześniej mikroprogramowi. Na tej podstawie można już zaprogramować fizyczny moduł pamięci ROM występujący w strukturze realizującej dany zespół mikroinstrukcji i otrzymać, w efekcie, układ gotowy do wykorzystania.

Spośród wymienionych etapów postępowania na uwagę zasługuje problem numeracji stanów wewnętrznych (problem adresowania) w posegmentowej sieci działań. Problem ten należy rozwiązać wprowadzając możliwie mało stanów, gdyż każdy z nich odpowiada jednej mikroinstrukcji, ta zaś -jednemu słowu pamięci ROM. Większa liczba stanów to dłuższy mikroprogram. Wydłużenie mikroprogramu zaś to nie tylko dłuższy czas pracy układu i konieczność wykorzystania większej liczby słów pamięci ROM ale również często konieczność stosowania dłuższych słów - wydłuża się bowiem wektor B określający adresy globalnych skoków w mikroprogramie. Aby uzyskać możliwie krótki mikroprogram należy maksymalnie wykorzystać specyficzne własności mikroinstrukcji, którymi się dysponuje; typowym zabiegiem jest tu równoważne przekształcenie sieci działań tak aby zamiast warunku badać jego negację lub na odwrót (do problemu tego wrócimy w przedstawionych dalej przykładach). Odrębnym zagadnieniem jest wybór odpowiedniego zestawu mikroinstrukcji dla danego problemu; będzie o tym mowa w rozdz. 7.5.

Zanim przejdziemy do przykładów, rozważymy jeszcze bardzo istotną kwestię dotyczącą sygnałów wyjściowych Y mikroprogramowanego układu sterującego. Dotychczas nie precyzowaliśmy jakiego typu sygnały Y mogą być wymagane z "punktu widzenia" układu (obiektu) podlegającego sterowaniu. Sygnały te mogą mieć dwojaki charakter: impulsowy bądź Potencjałowy. Jeśli sygnały Y trwają przez okres jednego taktu Zegarowego odpowiadającego obsłudze mikroinstrukcji typu execute Y, a kolejnym, takcie (obsługa innej mikroinstrukcji) znikają, to mówimy, że