129 3

252

(7.39)

A’ “	3 aQ ♦	(A + 2) aQJ	^SL ^+	(A +	1) ^SL “
	' B. A + 2.	gdy aQ = 0, gdy aQ = 1.	1 gdy	^SL ^=	0.
	A + 1.		gdy	^SL ^=	1.

przy czym

^a0 " ^K- .

s_L = K • s_L = K (x_c© c_x).    (7.40)

Jeśli K = 0, wówczas ag = s^ = 0 i A' = B (por. 7.38 a), jeśli zaś

K = 1, to ag = i i s^ = s^, zatem A’ równa się A + 1 albo A + 2 w zależności od warunku Xg (por. 7.38 b). Sygnał Sy działa na tej samej zaszdzie jak w Zespole 2 A (tym razem Sy = K).

Występowanie dwóch adresów lokalnych komplikuje układ adresowania i w rezultacie zwiększa złożoność struktury układowej Zespołu 2    B*.

Rozwiązanie równoważne funkcjonalnie ale prostsze układowo prezentuje Zespół 2 B¹¹.

ZESPÓL 2 Bil

A.: if p then go to A.;    W = <K. B>,    K = 0.    (7.41a)

J

A.: execute (Y; p: = x_c);    W = <K, C. Y>. K = 1.    (7.41b)

Standardowe segmenty sieci działaś przedstawiono na rys. 7.9 a, zaś realizację układową - na rys. 7.9 b.

Wartość p = ^xc ® ^cx J^es^ tu przechowywana w pomocniczym Przerzutniku typu D do wykorzystania w następnym takcie pracy układu. Wpis do przerzutnika następuje przy tylnym zboczu zegara (układ jako całość pracuje od przedniego zbocza), ale tylko wtedy, gdy K = 1 (mikroinstrukcja (7.41 b)). Na czas obsługi mikroinstrukcji (7.41 a), ^wPis do przerzutnika jest zablokowany przez blokadę sygnałem K = 0 jego 2egarą. Do opisania dowolnej sieci działań potrzebne są: mikrorozkaz Pusty Yq oraz stała Xq = 1 w zespole warunków X. Adresowanie odbywa się jak w Zespołach 2A i 1. tzn.